Ο Τάσος Γουδέλης, ένας μεγάλος λάτρης της εικόνας και της μυθοπλασίας, ένας πνευματικός άνθρωπος ,έφυγε από τη ζωή. Ένας κριτικός διανοούμενος, η σκέψη του οποίου πήγαινε πέρα από τις γνώσεις του κινηματογράφου, των ρευμάτων ή της ιστορίας του και στο κέντρο των πνευματικών του αναπαραστάσεων χωρούσαν αβίαστα και ταυτόχρονα η αισθαντικότητα ,το ταλέντο της γραφής και το πάθος του για το σινεμά.
Μια επεκτατική ευρυμάθεια και δημιουργικότητα το σύνολο της προσωπικότητας του, δεν περιοριζόταν μόνο στις κινηματογραφικές κριτικές, δίδασκε επίσης ιστορία κινηματογράφου και σεναρίου και «πέρασε στην πράξη» σκηνοθετώντας μικρού μήκους ταινίες, βασισμένες σε δικά του διηγήματα, όπως τις : “Ο δολοφόνος της λεωφόρου” , μαζί με τον γιο του Βασίλη Γουδέλη και την “Συνάντηση” που απέσπασε τιμητική διάκριση στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας.
Λάτρης του ευσύνοπτου στην φόρμα, είτε αυτή σχετιζόταν με την φιλμική γραφή, είτε με την λογοτεχνική, ξετύλιξε το νήμα της ζωής του μέσα από τις σελίδες αυτού του τόσο σημαντικού περιοδικού της Μεταπολίτευσης, «Το Δέντρο». Ένα εμβληματικό περιοδικό για την αισθητική του ,για τις επιλογές των θεμάτων του, για το σύνολο του περιεχομένου του . Ένα «χειροποίητο» περιοδικό στο οποίο ο Γουδέλης από το 1982 υπήρξε συνεκδότης, μια νησίδα πνευματικής ζωής και ένα μοίρασμα πάθους για αναγνώστες, ποιητές και πεζογράφους, μια περιπέτεια περιοδικής έκδοσης που η μακροβιότητα της παίρνει μια συγκινητική διάσταση σε αυτούς τους καιρούς των απωλειών και της πνευματικής ξηρασίας
Σε όλα αυτές τις πνευματικές μάχες και για όλους εμάς , ο Τάσος Γουδέλης ήταν σημείο αναφοράς. Ο θάνατος του δημιουργεί ένα μεγάλο κενό στα γράμματα και στις ζωές των ανθρώπων που τον έχουν αγαπήσει. Θα κρατήσουμε με ευλάβεια την μνήμη του.
