Σημεία από την τοποθέτηση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου Δημήτρη Τζανακόπουλου κατά τη συζήτηση του σ/ν του ΥΠΟΙΚ «Φορολογική μεταρρύθμιση για το δημογραφικό και τη μεσαία τάξη – Μέτρα στήριξης για την κοινωνία και την οικονομία»
- Αναφορικά με το ζήτημα του δημοσιονομικού χώρου και την ποσότητα των μέτρων, ο κ. Πιερρακάκης επιμένει ότι έχουν εξαντληθεί οι δυνατότητες του προϋπολογισμού, ότι 1,7 δισ.είναι ο δημοσιονομικός χώρος και πάνω σε αυτόν προτείνονται τα εξής μέτρα. Είναι όμως πραγματικά 1,7 δισ. ο σημερινός δημοσιονομικός χώρος που έχει η κυβέρνηση;
- Να θυμηθούμε ότι κάτι αντίστοιχο έλεγε ο κ. Υπουργός και το 2024, όταν τελικά με στόχο 2,5% πρωτογενούς πλεονάσματος το αποτέλεσμα ήταν να κλείσει το πρωτογενές πλεόνασμα στο 4,8%, σχεδόν διπλάσιο, δηλαδή εάν ο στόχος ήταν 5,5 δισ. έκλεισε με πρωτογενές πλεόνασμα κοντά στα 11 δισ., ώστε 5,5 δισ. παρακρατήθηκαν από την ελληνική οικονομία. Εξήγηση για αυτό το δημοσιονομικό αποτέλεσμα δεν έχει δοθεί από την κυβέρνηση: ήταν αστοχία, ήταν πολιτική επιλογή; Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ήταν συγκυριακό, θα μπορούσε η κυβέρνηση να είχε πάρει εφάπαξ κι όχι παραμετρικά τα μέτρα. Απλά κράτησε 5,5 δισ. πάνω από τον στόχο στην τσέπη.
- Ποια θα είναι η σημερινή όμως κατάληξη; Ο στόχος με βάση τις υποχρεώσεις της χώρας έναντι της ευρωζώνης είναι 2,5%, ο προϋπολογισμός προβλέπει 2,8% με ένα μαξιλάρι 0,3%, ενώ το γραφείο του προϋπολογισμού της Βουλής πρόσφατα είπε ότι θα κλείσουμε στο 3,7%, συμπεριλαμβανομένων αυτών των μέτρων, με την πρόβλεψη ότι θα πάει ακόμα παραπάνω. Στο 7μηνο έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα κοντά στα 9 δισ.. Επομένως από πού προκύπτει η διαβεβαίωση του Υπ. Οικονομικών ότι έχει εξαντληθεί ο δημοσιονομικός χώρος; Από πουθενά. Άρα θα επαναληφθεί το σενάριο του 2024, δηλαδή έχουμε να κάνουμε με κανόνα της κυβερνητικής πολιτικής να παρακρατεί τουλάχιστον το διπλάσιο του πλεονάσματος. Πρέπει να εξηγηθεί αυτή η κυβερνητική πολιτική, καθώς μέσα σε δύο χρόνια θα έχουμε υπεραποδόσεις της τάξης των 10 δισ. σχεδόν. Ουδείς μπαίνει στη συζήτηση τι θα μπορούσαν αυτά τα 10 δις να σημαίνουν για τους εργαζόμενους, για την ανάπτυξη, για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
- Αναφορικά με την ποιότητα των μέτρων ισχυρίζεται ο κ. Υπουργός ότι προτεραιότητα είναι η μεσαία τάξη. Δε θα μπω σε θέματα ορισμών, αλλά θα παρατηρήσω ότι αυτή η επιμονή εξαιρεί διαρκώς το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή την εργατική τάξη. Σήμερα η αγοραστική δύναμη του μέσου μισθού στη χώρα μας είναι η χαμηλότερη στην Ευρώπη. Με βάση τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η Ελλάδα βρίσκεται 6,5 μονάδες κάτω από τη Βουλγαρία. Πρόκειται για πολιτική οδοστρωτήρα απέναντι σε μισθούς και δικαιώματα της εργατικής τάξης.
- Την ίδια ώρα το μερίδιο των μισθών στο ΑΕΠ βρίσκεται στο 35% ενώ το 2019 έκλεισε στο 37% με ανοδική τάση, δηλαδή μείον 2 μονάδες με σταθεροποιημένη τάση. Αυτό σημαίνει ότι η κατάσταση της εργατικής τάξης χειροτερεύει και η ανισότητα μισθών και κερδών αυξάνεται.
- Μέσα στην 6ετία της ΝΔ οι εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρείες έχουν αυξήσει τα κέρδη τους κατά 600% και μόνο φέτος με βάση τις προβλέψεις του χρηματιστηρίου Αθηνών οι εισηγμένες θα δώσουν μερίσματα 5 δισ., τα οποία φορολογούνται 5%
- Για παράδειγμα, ένας μισθωτός με μέσο μισθό, μεικτά 18.000 ευρώ, θα έχει συνολική επιβάρυνση στο εισόδημά του 4.000, δηλαδή θα καταλήξει με 14.000, ενώ εκείνος ο οποίος παίρνει μέρισμα 18.000 ευρώ θα πληρώσει φόρο 900 ευρώ. Αυτό άραγε πώς το εξηγεί η κυβέρνηση;
- Με βάση αυτά να κάνουμε την εξής υπόθεση: Εάν είχε αυξηθεί ο μισθός ενός μισθωτού που το 2019 έπαιρνε 1000 ευρώ, όσο έχουν αυξηθεί τα κέρδη των εισηγμένων εταιρειών, θα έπρεπε σήμερα ο ίδιος μισθωτός να παίρνει μισθό 6000 ευρώ. Αυτό όμως είναι λογικό όταν πρόκειται για κέρδη, ενώ μετατρέπεται σε παραλογισμό όταν μιλάμε για μισθούς.
- Φυσικά θα ισχυριστεί η κυβέρνηση ότι θα καταρρεύσει η οικονομία, δηλαδή ένας ισχυρισμός που αποτελεί τη μόνιμη επωδό των φιλελεύθερων οικονομικών. Πάνω σε αυτό αντιτάσσουμε ότι η ταύτιση του χαμηλού μισθού με τη δυνατότητα της ελληνικής οικονομίας να αναπτύσσεται είναι ένα ορθολογικός παραλογισμός, ορθολογικός γιατί είναι ο παραλογισμός των συμφερόντων του κεφαλαίου μιας τάξης η οποία ζει από την εργασία μιας άλλης τάξης. Επομένως μικροδιορθώσεις σε αυτή τη στρατηγική επιλογή του κανιβαλισμού των εργαζομένων υπέρ των συμφερόντων του κεφαλαίου δε γίνονται.