Το κυριακάτικο σημείωμα του Προέδρου της Νέας Αριστεράς, Αλέξη Χαρίτση
Στην κατώτερη των περιστάσεων διαδικασία ενημέρωσης της εθνικής αντιπροσωπείας από τον Πρωθυπουργό αναφέρεται στο κυριακάτικο σημείωμά του ο Αλέξης Χαρίτσης σημειώνοντας ότι «η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην εξωτερική πολιτική χρησιμοποίησε ολόκληρο το manual της Δεξιάς: υποταγή στις ΗΠΑ, ταύτιση με τον Νετανιάχου, υπέρογκοι εξοπλισμοί, εθνικιστικές κορώνες». Για την υπόθεση του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη σημειώνει: «Κάθε φορά που η Δεξιά ζορίζεται, επιλέγει τη στρατηγική της έντασης. Του διχασμού. Της ποινικοποίησης της κοινωνικής διαμαρτυρίας». Ενώ σε άλλο σημείο τονίζει ότι «το καθεστώς Μητσοτάκη είναι συνώνυμο της αδιαφάνειας και της διαφθοράς. Ο καλύτερος πελάτης της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας».
Ενώ τέλος για 13ωρο δουλειά που η κυβέρνηση επέβαλε με τον πρόσφατο νόμο αναφέρει: «Όλη η Ευρώπη αναζητεί τρόπους μείωσης των ωρών εργασίας και αύξησης των μισθών. Και μόνο εδώ, στο γαλατικό χωριό του νεοφιλελευθερισμού, αναγορεύουμε την εντατική εκμετάλλευση σε απελευθέρωση του ανθρώπου!»
Το Αναλυτικά το σημείωμα του Αλέξη Χαρίτση:
Καλημέρα σε όλες και όλους.
Αυτές είναι οι σημειώσεις μου για την εβδομάδα που πέρασε.
1. Φιάσκο στο φιάσκο
O Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε δίκιο. «Η ελληνική δεξιά», σημείωνε, «παραδοσιακά δεν ξέρει (…) να κάνει εξωτερική πολιτική».
Η αφορμή ήταν το μεγάλο φιάσκο του Μακεδονικού στο οποίο οδήγησε τη χώρα μας ο εθνικισμός το μακρινό 1992.
Έκτοτε έχουν περάσει πολλά χρόνια.
Αλλά κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.
Η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην εξωτερική πολιτική χρησιμοποίησε ολόκληρο το manual της Δεξιάς: υποταγή στις ΗΠΑ, ταύτιση με τον Νετανιάχου, υπέρογκοι εξοπλισμοί, εθνικιστικές κορώνες.
Και απέτυχε.
Όλα αυτά είπα στην ομιλία μου στην Ολομέλεια της Βουλής την Πέμπτη κατά την ενημέρωση από τον Πρωθυπουργό για την εξωτερική πολιτική.
Μια ενημέρωση πολύ κατώτερη των περιστάσεων, με τον κ. Μητσοτάκη να απευθύνεται περισσότερο στους εσωκομματικούς του αντιπάλους και να μετατρέπει τη Βουλή σε «πολιτικό καφενείο».
Η Αριστερά είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να μιλήσει με ειλικρίνεια για το αδιέξοδο που βρισκόμαστε και τη διέξοδο από αυτό. Με τη Συμφωνία των Πρεσπών απέδειξε ότι ξέρει να συγκρούεται με τον εθνικισμό και μπορεί να λύνει ζητήματα εκεί που άλλοι επινοούν αδιέξοδα.
Απαιτείται προοδευτικός επαναπροσανατολισμός της εξωτερικής μας πολιτικής.
Η Ελλάδα πρέπει να συνταχτεί με εκείνες τις δυνάμεις που πιέζουν για να μεταφραστεί η προβληματική αλλά αναγκαία Συμφωνία της Αιγύπτου σε δίκαιη και διαρκή ειρήνη, να εκκινήσει τον παγωμένο διάλογο με την Τουρκία με συγκεκριμένους στόχους και ορόσημα με ορίζοντα την επίλυση των διαφορών, να χαράξει μια εξωτερική πολιτική που θα έχει ως γραμμή κρούσης το διεθνές δίκαιο και θα στηρίζεται στην ενεργητική και πολυδιάστατη διπλωματία.
2. Αυταρχισμός στον αυταρχισμό
Κάθε φορά που η Δεξιά ζορίζεται, επιλέγει τη στρατηγική της έντασης. Του διχασμού. Της ποινικοποίησης της κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Αυτό κάνει και με την πρωτοφανή πρωτοβουλία της για τον περιορισμό των συγκεντρώσεων μπροστά από το κτήριο της Βουλής επικαλούμενη υποκριτικά το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.
Καθαρές κουβέντες.
Ο Πάνος Ρούτσι δεν παραβίασε κάποιον νόμο. Έπραξε σύμφωνα με όσα ορίζει το Σύνταγμα για το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης των πολιτών. Το κίνημα των Τεμπών δεν μολύνει την πλατεία Συντάγματος. Έφερε το αίτημα για δικαιοσύνη εκεί που πρέπει: μπροστά στη Βουλή. Οι συγκεντρώσεις στο χώρο μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη δεν απειλούν το μνημείο. Συνιστούν αναφαίρετο δικαίωμα της Δημοκρατίας μας.
Ο κ. Μαρινάκης έκανε λόγο για «νοικοκυραίους». Ας θυμηθεί ότι εκατοντάδες χιλιάδες «νοικοκυραίοι» στις 28 Φεβρουαρίου έδωσαν ηχηρή απάντηση στο καθεστώς της συγκάλυψης και της υποκρισίας.
Και ας καταλάβει και αυτός και ο Πρωθυπουργός ότι δουλειά του στρατού είναι να φυλάει τη χώρα από εξωτερικούς εχθρούς. Όχι να στρέφεται κατά του «εσωτερικού εχθρού»- δηλαδή της κοινωνίας.
Και κάτι ακόμα όσον αφορά τη Δικαιοσύνη, που επικαλούνται διαρκώς οι κυβερνώντες.
Δικαιοσύνη και δικαστική εξουσία δεν είναι έννοιες ταυτόσημες.
Έργο της δικαστικής εξουσίας είναι να απονέμει δικαιοσύνη. Και γι’ αυτό της το έργο κρίνεται και από την κοινωνία. Η άρνηση του κοινωνικού ελέγχου είναι επικίνδυνη. Οδηγεί σε στεγανά που όχι μόνο δεν ταιριάζουν στη δημοκρατία μας αλλά στερούν τελικά κι από την ίδια τη δικαστική λειτουργία τον κοινωνικό της ρόλο.
3. Σκάνδαλο στο σκάνδαλο
Κάθε φορά που καταθέτω επίκαιρη ερώτηση σε έναν υπουργό της κυβέρνησης Μητσοτάκη για σκανδαλώδεις χειρισμούς της κυβέρνησης, εκπλήσσομαι από το πόσο αμήχανη είναι η απάντησή του.
Έχω ακούσει τις τελευταίες εβδομάδες τον κ. Τσάφο, τον κ. Ταχιάο, τον κ. Βλάση, τον κ. Παπαθανάση να διαβάζουν γενικές διατάξεις, να παραθέτουν κατάλογο έργων, να λένε ότι «όλα έγιναν σύννομα», αλλά να μην απαντούν ποτέ στα ερωτήματα που θέτω.
Αυτό έγινε και την περασμένη Δευτέρα. Θέμα: Σπιτάκια Ανακύκλωσης.
Ουσία: άλλο ένα σκάνδαλο που εκτός των άλλων είχε και υπερκοστολόγηση. Κόστος 60.000 – 70.000 ευρώ σε όλη την Ευρώπη, πάνω από 350.000 ευρώ στην Ελλάδα για κάθε σημείο ανακύκλωσης.
Όσο κοστίζει ένα κανονικό σπίτι δηλαδή.
Κυβερνητική απάντηση;
Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Καμία αυταπάτη. Το καθεστώς Μητσοτάκη είναι συνώνυμο της αδιαφάνειας και της διαφθοράς. Ο καλύτερος πελάτης της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας.
Εκεί το οδήγησε η αλαζονεία της εξουσίας και η χρόνια παθογένεια της Δεξιάς που αντιμετωπίζει το κράτος ως τσιφλίκι της και τα δημόσια οικονομικά ως μηχανισμό συντήρησης ιδιωτικών συμφερόντων και εκλογικής πελατείας.
4. Πρόκληση στην πρόκληση
Η κυρία Κεραμέως μας ενημέρωσε ότι εργαζόμενοι τη συγχαίρουν για την εφαρμογή της 13ωρης εργασίας.
Αύριο μπορεί να ανακαλύψει και εργαζόμενους που θέλουν την επιστροφή στο καθεστώς της δουλοπαροικίας.
Είναι ανεξάντλητη η επινοητικότητα της κυβέρνησης κάθε φορά που νομοθετεί.
Κανείς εργαζόμενος δεν πρέπει να δουλεύει 13 ώρες στον 21ο αιώνα.
Όλη η Ευρώπη αναζητεί τρόπους μείωσης των ωρών εργασίας και αύξησης των μισθών. Και μόνο εδώ, στο γαλατικό χωριό του νεοφιλελευθερισμού, αναγορεύουμε την εντατική εκμετάλλευση σε απελευθέρωση του ανθρώπου!
Η Νέα Αριστερά προτείνει: επέκταση και εφαρμογή συλλογικών συμβάσεων εργασίας, μέτρα για την ασφαλιστική κάλυψη και τα δικαιώματα των επισφαλώς εργαζομένων και των εργαζομένων σε πλατφόρμες κλπ, αυξήσεις στους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, εντατικούς ελέγχους για την εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας, ένα κράτος στην υπηρεσία των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους.
Κάποτε το εργατικό κίνημα διεκδικούσε 8 ώρες δουλειά-8 ώρες ανάπαυση-8 ώρες ύπνο. Η Δεξιά θέλει 13-3-8. Η Αριστερά, 6-10-8.
Να ρωτήσουμε τους εργαζομένους τι αναλογεί στις ανάγκες και στις επιθυμίες τους. Τολμάει η κυβέρνηση;