Ανακοίνωση του Δικτύου Δικαιωμάτων και ελευθεριών με αφορμή την επίθεση στο νόμο Παρασκευόπουλου: “Δύο ανταγωνιστικές πολιτικές. Δύο διαφορετικοί κόσμοι…. ”             



Για μία ακόμα φορά είμαστε θεατές στο ίδιο έργο. Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση βουλιάζει στα σκάνδαλα αναζητεί σωσίβιο σωτηρίας στον νόμο «Παρασκευόπουλου», που ψηφίστηκε πριν 10 χρόνια και καμία διάταξή του δεν είναι σε ισχύ σήμερα!Ωστόσο αυτό δεν πτοεί τον Υφυπουργό Δικαιοσύνης αλλά και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο της ΝΔ να επανέλθουν με δημόσιες τοποθετήσεις τους στις αποσυμφορητικές διατάξεις του, αναμασώντας δημοσίευμα του 2021, που αναφερόταν σε 17.000 αποφυλακίσεις κατά την τετραετία 2015 -2019 και περιείχε συνέντευξη της τότε Γενικής Γραμματέως Αντεγκληματικής Πολιτικής.

Στην πραγματικότητα η ισχύς των παραπάνω διατάξεων διήρκεσε για μία διετία και όχι τετραετία ενώ ο αριθμός των καταδίκων, που φέρονταν ότι απολύθηκαν, ελάχιστα απείχε από τον συνηθισμένο και κανονικό αριθμό των προηγούμενων ετήσιων απολύσεων, όπως καταγράφονταν μέχρι το 2015 από την ΕΛΣΤΑΤ. Αποσιωπούν βέβαια, ότι είχαν προηγηθεί επτά αντίστοιχοι αποσυμφορητικοί νόμοι από διαφορετικές κυβερνήσεις και πενήντα πέντε καταδικαστικές αποφάσεις για τις συνθήκες κράτησηςαπό το 2001 έως το 2016.

Οι πρόσφατες εξεγέρσεις κρατουμένων στις φυλακές της Αγυάς στην Κρήτη και προηγούμενα στην Κέρκυρα ελάχιστα απασχόλησαν την κυβέρνηση. Αντί για ουσιαστική επίλυση των σωφρονιστικών προβλημάτων που ταλανίζουν τις ελληνικές φυλακές, η ίδια επιλέγει την ανέξοδη πολιτική εργαλειοποίησης του εγκλήματος. Έτσι καλλιεργεί το φόβο στη συλλογική συνείδηση, χωρίς βέβαια να υπάρχει καμία επίσημη έρευνα, που να δικαιολογεί την αντίστοιχη κοινωνική ανησυχία. Το μύθευμα της επιείκειας  απέναντι σε σκληρούς εγκληματίες και της ανάγκης για περισσότερη καταστολή, όσο και αν προφέρει ελάχιστα στην μείωση του εγκλήματος, λειτουργεί ωστόσο κατευναστικά για την κοινή γνώμη.

Ας μην κρυβόμαστε. Στο πεδίο της αντεγκληματικής πολιτικής συγκρούονται δύο αντιλήψεις, η συντηρητική  που προάγει την τιμωρία και τον κοινωνικό αποκλεισμό και η προοδευτική, που προσβλέπει στην δίκαιη τιμωρία αλλά και στην επανένταξη. Στην Νέα Αριστερά είμαστε σαφώς με τη δεύτερη καθώς μόνο αυτή, μπορεί να αναμετρηθεί παραγωγικά με το έγκλημα και να το αντιμετωπίσει ουσιαστικά.