Στην τοποθέτησή του στη Βουλή, για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας με αντικείμενο την τροποποίηση της σύμβασης υποστήριξης των μαχητικών αεροσκαφών Rafale, ο Πρόεδρος της Νέας Αριστεράς, Αλέξης Χαρίτσης, περιέγραψε με την πραγματικότητα που αντιμετωπίζει ο πρωτογενής τομέας: «Θα ξεκληριστεί όλος ο πρωτογενής τομέας. Δεν υπάρχει μέλλον. Τελείωσε.» είπε, μεταφέροντας στη Βουλή τα όσα λένε οι αγρότισσες και οι αγρότες στα μπλόκα της Λάρισας, της Καρδίτσας, των Μαλγάρων, της Πέλλας, της Κομοτηνής.
«Και πώς απαντάει η κυβέρνηση; Με καταστολή. Με ξύλο και χημικά» προσθέτοντας ότι η προσπάθεια ενοχοποίησης των αγροτών γίνεται για να συγκαλυφθεί «η απάτη στη διαχείριση των αγροτικών επιδοτήσεων και η ληστεία των ευρωπαϊκών πόρων» που έχει ονοματεπώνυμο: «Νέα Δημοκρατία και Κυριάκος Μητσοτάκης».
Ο κ. Χαρίτσης δήλωση ότι η Νέα Αριστερά είναι στο πλευρό των αγροτών ξεκάθαρα και χωρίς αστερίσκους ενώ προανήγγειλε ότι και ο ίδιος θα ξαναβρεθεί στα μπλόκα στο πλευρό των αγροτών, συμπληρώνοντας ότι «Αν σχηματιστεί κι άλλη δικογραφία σε βάρος μου, όπως πριν από μερικούς μήνες, δεν πειράζει. Τιμή μου».
Συνδέοντας την αγροτική κρίση με το ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο, υπογράμμισε ότι η ΕΕ «έχει μπει σε τροχιά πολεμικής οικονομίας χωρίς να βρίσκεται σε πόλεμο», με τον επόμενο πολυετή προϋπολογισμό της ΕΕ να συνοψίζεται στη φράση: «Τανκς εναντίον τρακτέρ». Μείωση των πόρων της ΚΑΠ και αύξηση των αμυντικών δαπανών συνθέτουν, όπως είπε, μια «καταστροφική μετατόπιση», ενώ τόνισε από την ιδέα της ελεύθερης κυκλοφορίας των ανθρώπων «περάσαμε στην ελεύθερη κυκλοφορία στρατευμάτων και όπλων. Στο αίτημα για έναν ενιαίο ευρωπαϊκό στρατιωτικό χώρο – Στρατιωτική Σένγκεν».
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο «νέο επιχειρηματικό μοντέλο άμυνας» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής:
«Η ΕΕ ζητά να κινητοποιηθεί ολόκληρο το χρηματοοικονομικό σύστημα, private equity, venture capital, συνταξιοδοτικά ταμεία, ώστε να στηρίξει την αμυντική καινοτομία». Πρόκειται, είπε, για μια διαδικασία «όπου η ασφάλεια μετατρέπεται σε επενδυτικό προϊόν», με σοβαρές συνέπειες στη δημοκρατία και τη λογοδοσία.
Σχετικά με την τροποποίηση της σύμβασης των Rafale, τόνισε ότι «αγοράζουμε κάτι σε μια τιμή και μετά εμφανίζονται τμηματικά νέα κόστη», καταγγέλλοντας «ελλιπή ενημέρωση, απόρρητα τμήματα και τον ορισμό της αδιαφάνειας».
Καταλήγοντας, ο κ. Χαρίτσης διατύπωσε την πολιτική πρόταση που εκφράζει η Νέα Αριστερά: «Ούτε φέρετρα με σημαίες θέλουμε να δούμε, ούτε τους νέους ανθρώπους θα θυσιάσουμε στον βωμό μιας ανήθικης οικονομικής ανάπτυξης. Θέλουμε κοινωνικό κράτος, αξιοπρεπείς μισθούς, ενίσχυση του ΕΣΥ, λύση στο στεγαστικό, προστασία του νερού και του πρωτογενούς τομέα. Πατριδοκάπηλοι για να ανεβαίνουν οι μετοχές των μεγάλων της πολεμικής βιομηχανίας, εμείς δεν θα γίνουμε».
Αναλυτικά η ομιλία:
«Θα ξεκληριστεί όλος ο πρωτογενής τομέας»
«Δεν υπάρχει μέλλον. Τελείωσε.».
Αυτά λένε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, οι αγρότισσες και οι αγρότες από τα μπλόκα της Λάρισας, της Καρδίτσας, των Μαλγάρων, της Πέλλας, της Κομοτηνής.
Και πώς απαντάει η κυβέρνηση;
Με καταστολή. Με ξύλο και χημικά.
Και με θράσος απύθμενο.
Γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει τα περί μπλόκων των προηγούμενων χρόνων που έφεραν τον ΟΠΕΚΕΠΕ!
Αν είναι δυνατόν!
Το σκάνδαλο μεγατόνων του ΟΠΕΚΕΠΕ,
η απάτη στη διαχείριση των αγροτικών επιδοτήσεων,
η ληστεία των ευρωπαϊκών πόρων που στερήθηκαν και στερούνται οι πραγματικοί και έντιμοι αγρότες έχει ονοματεπώνυμο, κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης:
Και λέγεται Νέα Δημοκρατία και Κυριάκος Μητσοτάκης.
Και έχουν το θράσος κυβερνητικά στελέχη να χυδαιολογούν κιόλας σε βάρος των αγροτών για να δικαιολογήσουν τη διαφθορά, τη διαπλοκή, την άγρα ψήφων και την εξαγορά συνειδήσεων!
Εμείς δηλώνουμε ότι στεκόμαστε στο πλευρό του αγροτικού κόσμου.
Ξεκάθαρα και χωρίς αστερίσκους.
Και θα ξαναβρεθούμε στα μπλόκα.
Να τους ακούσουμε και να τους συμπαρασταθούμε.
Κι ας ξανασχηματιστεί κι άλλη δικογραφία σε βάρος μου για παρακώλυση συγκοινωνιών. Δεν πειράζει. Τιμή μου.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Δεν είναι καθόλου άσχετο το θέμα του αγροτικού κόσμου με το σημερινό νομοσχέδιο.
Πέρα από την αναίσχυντη πυραμίδα διαφθοράς που στήθηκε στον ΟΠΕΚΕΠΕ ξεκινώντας από το Μέγαρο Μαξίμου και τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη και φτάνοντας στον τελευταίο τοπικό κομματάρχη, βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη καμπή.
Σε μια μεγάλη στροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η ΕΕ έχει μπει ήδη σε τροχιά πολεμικής οικονομίας χωρίς να βρίσκεται σε πόλεμο.
Βέβαια, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος όταν μιλάς συνέχεια για πόλεμο, όταν προεξοφλείς τον πόλεμο, τελικά να εμπλακείς σε έναν πόλεμο ακόμα και χωρίς να το θες.
Έτσι, είδαμε χθες τον Ρώσο Πρόεδρο να απαντάει στους Ευρωπαίους ηγέτες, που θέλουν να πείσουν τους λαούς της Ευρώπης ότι ετοιμάζονται για πόλεμο μέχρι το 2030, ότι «αν θέλει πόλεμο η Ευρώπη εμείς είμαστε έτοιμοι».
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε ως ένα εγχείρημα πολιτικής και οικονομικής ολοκλήρωσης·
ως πολιτική απάντηση στο ερώτημα:πώς μπορούν κράτη με συγκρουόμενα συμφέροντα να συνυπάρξουν χωρίς διαρκείς εντάσεις και χωρίς εθνικισμούς;
Δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση για ένα εξιδανικευμένο μοντέλο.
Με τα όποια προβλήματα και τις στρεβλώσεις, όμως, η ΕΕ παρήγαγε ένα σημαντικό κεκτημένο λειτουργώντας ως δύναμη προόδου:
περιβαλλοντική προστασία, εργασιακοί κανόνες, ατομικά δικαιώματα.
Σήμερα, όμως, ο χαρακτήρας της Ένωσης αλλάζει ριζικά.
Και δυστυχώς όχι προς το καλύτερο. Προς το πολύ χειρότερο.
Στέκομαι σε δύο σημεία.
Πρώτον. Ο επόμενος πολυετής Προϋπολογισμός είναι με μια φράση «Τανκς εναντίον τρακτέρ».
Μειώνονται οι πόροι της ΚΑΠ, αυξάνονται οι πόροι για τις αμυντικές δαπάνες.
Η Κοινή Αγροτική Πολιτική που θεσπίστηκε όταν η Ευρώπη έλαβε αποφασιστικά μέτρα για ένα μέλλον ειρήνης και ενότητας,
στην προσπάθεια να αποκαταστήσει τον κοινωνικό και οικονομικό ιστό που είχε καταστρέψει ο Β΄ΠΠ, να εξασφαλίσει τροφή για τους λαούς, να δημιουργήσει ασφαλή αλυσίδα εφοδιασμού και να ενισχύσει τους γεωργούς, έστω με τα προβλήματα και τις στρεβλώσεις που δημιουργήθηκαν στην πορεία, τώρα θυσιάζεται για χάρη της πολεμικής οικονομίας.
Σαν να κάνει κύκλους η Ιστορία.
Δεύτερον. «Στρατιωτική Σένγκεν».
Από την ιδέα της ελεύθερης κυκλοφορίας των ανθρώπων περάσαμε στην ελεύθερη κυκλοφορία στρατευμάτων και όπλων.
Στο αίτημα για έναν ενιαίο ευρωπαϊκό στρατιωτικό χώρο.
Το νέο κέντρο βάρους είναι η αμυντική ετοιμότητα:
επενδύσεις σε στρατιωτική τεχνολογία, παραγωγή όπλων,
στρατηγικές προμήθειες, και μια συνολική αναδιάταξη πόρων γύρω από την ασφάλεια.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ένα από τα πιο ανησυχητικά σημεία του νέου ευρωπαϊκού δόγματος είναι ότι η
Ευρώπη επιδιώκει να υιοθετήσει πρακτικές παραγωγής πολεμικών τεχνολογιών που μαζικοποιήθηκαν στην Ουκρανία σε καιρό πολέμου και για λόγους αναγκαιότητας.
Δεν αντιγράφει την τεχνολογία, αλλά τον τρόπο οργάνωσης:
- την ταχύτητα παραγωγής που παρακάμπτει στάδια ασφάλειας,
- την ανάθεση κρίσιμων τεχνολογιών στο ιδιωτικό κεφάλαιο
- τη λογική ότι η αγορά θα καλύψει τα κενά, γιατί «δεν υπάρχει χρόνος»,
- την αδιαφορία για τον δημοκρατικό έλεγχο και τη λογοδοσία.
Και φυσικά τη μονομέρεια. Όλη η δραστηριότητα θα υπάγεται στην προτεραιότητα της άμυνας.
Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα: η ΕΕ επιχειρεί να μεταφέρει αυτή τη λογική της έκτακτης ανάγκης σε περιβάλλον ειρήνης, ως μόνιμη πολιτική.
Δηλαδή να «κανονικοποιήσει» μια πολεμική οικονομία και βιομηχανία.
Πρόκειται για μια υπαρξιακή μετατόπιση για την ΕΕ.
Είναι μια εξωφρενική και απολύτως λανθασμένη μετατόπιση.
Είναι μια καταστροφική μετατόπιση για ό,τι σήμερα αποκαλείται ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Ξέρουμε – το έχουμε επαναλάβει, το έχουμε κατακρίνει – ότι η Ευρώπη αυξάνει δραστικά τις δαπάνες της για την άμυνα, και ζητά από τα κράτη-μέλη να δεσμεύσουν ολοένα και περισσότερους πόρους.
Ζητά σταθερή, πολυετή ροή κεφαλαίων προς την αμυντική βιομηχανία.
Όμως δεν βρισκόμαστε πια μόνο εκεί.
Γιατί οι δημόσιοι πόροι και η δανειοδότηση δεν επαρκούν.
Και φτάνουμε στο σημείο που μέχρι πριν λίγα χρόνια θα θεωρούνταν αδιανόητο: να κινητοποιηθεί ολόκληρο το χρηματοοικονομικό σύστημα υπέρ της άμυνας.
Τις προηγούμενες εβδομάδες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δημοσιοποίησε τον Οδικό Χάρτη για την Αμυντική Βιομηχανία.
Προτείνει κάτι θεμελιώδες: ένα επιχειρηματικό μοντέλο άμυνας για την Ευρώπη.
Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Δεν πρόκειται για αρχιτεκτονική ασφαλείας.
Πρόκειται για επιχειρηματικό μοντέλο άμυνας.
Διαβάζω:
«Η ΕΕ πρέπει να κινητοποιήσει ολόκληρο το χρηματοοικονομικό της οικοσύστημα –private equity, venture capital, συνταξιοδοτικά ταμεία, επενδυτικά κεφάλαια και διαχειριστές κεφαλαίων– ώστε να στηρίξει την αμυντική καινοτομία».
Δηλαδή, τι ζητά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή;
Όχι μόνο μεγαλύτερο προϋπολογισμό για την άμυνα.
Ζητά κάτι άλλο, κάτι πολύ περισσότερο, κάτι πολύ διαφορετικό:
Να μπουν στη βιομηχανία της αμυντικής τεχνολογίας όσοι επενδύουν σήμερα σε τράπεζες, real estate και χρηματιστήρια.
Τι σημαίνει ότι αναλαμβάνουν κεντρική θέση στη χρηματοδότηση της αμυντικής τεχνολογίας τα venture capital, τα private equity και τα sovereign funds;
Τα ίδια, δηλαδή, επενδυτικά εργαλεία που σήμερα εξαγοράζουν εταιρείες, πιέζουν για κερδοφορία και αναδιαρθρώνουν ολόκληρους κλάδους.
Είναι μια τεράστια στροφή: η ασφάλεια, που ήταν ευθύνη των κρατών, μετατρέπεται σε επενδυτικό προϊόν.
Κι αυτό, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν αφορά μόνο την ηθική διάσταση.
Αφορά τη δημοκρατική λογοδοσία.
Αφορά τη διαφάνεια, και το ποιος τελικά διαμορφώνει τις προτεραιότητες ασφάλειας:
Οι κοινωνίες ή τα επιχειρηματικά συμφέροντα;
Μιλάμε για προσαρμογή της άμυνας σε χρηματιστηριακά κριτήρια.
Και αυτό εγείρει σοβαρά ερωτήματα. Τα κίνητρα αυτών των σχημάτων είναι γνωστά: γρήγορη απόδοση, επιτάχυνση παραγωγής, επέκταση πάση θυσία. Είναι κίνητρα της κερδοσκοπικής αγοράς.
Ακόμα και οι συντάξεις θα εξαρτώνται από την κερδοφορία της πολεμικής βιομηχανίας.
Μία μόνο κατάληξη μπορεί να έχει η επιλογή αυτή:
Τη δημιουργία ενός φαύλου κύκλου. Και τη μονιμοποίηση της κατάστασης ετοιμότητας.
Πίεση στους προϋπολογισμούς ώστε τα κράτη να αγοράζουν συνεχώς εξοπλιστικά συστήματα για να μην «πέσουν οι αποδόσεις».
Και έτσι, αντί η πολιτική να καθορίζει την οικονομία, η οικονομία αρχίζει να καθορίζει την πολιτική ασφάλειας.
Και φυσικά μόνο ένας ανόητος δεν θα σκεφτόταν ότι σε αυτές τις περιπτώσεις τα κεφάλαια δεν θα είναι μόνο ευρωπαϊκά – ανοίγει διάπλατα η πόρτα. Σε κεφάλαια και σε δυνάμεις εκτός Ευρώπης.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Η παγκόσμια πολεμική βιομηχανία ευημερεί.
Το 2024, οι 100 μεγαλύτερες εταιρείες όπλων στον κόσμο αύξησαν τα έσοδά τους κατά σχεδόν 6%, φτάνοντας σε ιστορικό ρεκόρ.
Στην Ευρώπη, η άνοδος ήταν ακόμη μεγαλύτερη, κοντά στο 13%.
Ακόμα και αν κάποιος δεχόταν το νέο δόγμα της «ευρωπαϊκής ετοιμότητας»,
θα έβλεπε ότι η μετάβαση αυτή δεν μοιράζει την ισχύ· τη συγκεντρώνει.
Παρά την αντίθετη ρητορική περί αποκέντρωσης της παραγωγής,
όλο το ευρωπαϊκό αμυντικό οικοσύστημα χτίζεται πάνω στις υποδομές, στα πρότυπα και στις αλυσίδες προμηθευτών των μεγάλων αμυντικών βιομηχανιών.
Οι μικροί γίνονται απλώς υπεργολάβοι τους.
Και τα νέα χρηματοδοτικά εργαλεία οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη συγκέντρωση της αγοράς γύρω από τους ήδη μεγάλους.
Το αποτέλεσμα είναι ότι χώρες όπως η Ελλάδα –χωρίς αμυντική βιομηχανία και χωρίς τεχνολογική καινοτομία– μένουν εκτός του κέντρου λήψης αποφάσεων.
Δεν αποκτούν τεχνογνωσία, δεν συμμετέχουν στην παραγωγή, δεν έχουν λόγο στην αλυσίδα υποστήριξης.
Απλώς πληρώνουν. Και πληρώνουν πολύ. Και για πολλά χρόνια.
Και εκεί ακριβώς είμαστε με την τροποποίηση της σύμβασης των Rafale που συζητάμε σήμερα εδώ.
Δεν είναι απλώς μια τεχνική ρύθμιση.
Είναι ένδειξη ότι η Ευρώπη συγκεντρώνει ισχύ σε λίγες εταιρείες – και ότι η Ελλάδα βρίσκεται στον ρόλο του πελάτη, όχι του εταίρου.
Είναι μια καθαρή σχέση εξάρτησης.
Και αυτό θα είναι και το καθεστώς που κλειδώνει για τα επόμενα χρόνια.
Ο Υπουργός φέρνει σήμερα μια τροποποίηση με ελλιπή ενημέρωση και με μεγάλα τμήματα της σύμβασης να χαρακτηρίζονται «απόρρητα».
Ούτε τεχνικοί όροι, ούτε οικονομικές υποχρεώσεις, ούτε χρονοδιαγράμματα.
Αγοράζουμε κάτι σε μια τιμή και στη συνέχεια υποστήριξη, ανταλλακτικά, ώρες πτήσης, όπλα, λειτουργικά κόστη εμφανίζονται τμηματικά, μέσα από αλλεπάλληλες τροποποιήσεις.
Ο ορισμός της αδιαφάνειας.
Να πούμε ότι περιμέναμε κάτι λιγότερο από την παράταξη που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία;
Από την κυβέρνηση που έστησε το κράτος-ΟΠΕΚΕΠΕ;
Ψέματα θα πούμε.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Είναι πάγια τακτική της ΝΔ να μην ενημερώνει τα κόμματα και να αποφεύγει τη θεσμική, την κοινοβουλευτική συζήτηση για κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.
Ζητήσαμε και ξαναζητήσαμε έκτακτη σύγκληση της Επιτροπής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων, για να έρθει ο υπουργός Εξωτερικών, ως οφείλει, να ενημερώσει τη Βουλή.
Κάλεσα και ξανακάλεσα τον Πρωθυπουργό, τον κύριο Μητσοτάκη, να ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας άμεση σύγκληση Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών, έτσι ώστε να ενημερωθούν όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα.
Και περιμένουμε να ακούσουμε από το βήμα της Βουλής τον κύριο Δένδια να μας λέει ευθαρσώς, επίσημα και θεσμικά, ότι πρέπει να συνηθίσουμε τα φέρετρα με σημαίες.
Περιμένουμε να ακούσουμε από το βήμα της Βουλής τον κύριο Δένδια να απαντά ευθέως:
Υπάρχει περίπτωση εμπλοκής των ελληνικών δυνάμεων σε πολεμικά σχέδια; Εξετάζει ενδεχόμενο επιχειρήσεων εκτός Ελλάδας;
Γιατί αυτή η ρητορική;
Ξέρουμε ότι πάντα η καλλιέργεια φόβου και ανασφάλειας ήταν ο τρόπος η Δεξιά να εκβιάζει το κοινωνικό σώμα.
Και αυτό, φυσικά, δεν είναι γνώρισμα μόνο της ελληνικής Δεξιάς.
Γιατί η ευρωπαϊκή Δεξιά, η ευρωπαϊκή οικογένεια της ΝΔ, ακολουθώντας εδώ και καιρό μια στρατηγική κλιμάκωσης, δεν μπορεί να πείσει κανέναν πια ότι δεν έχει συμφέροντα ενσωματωμένα στη συνέχιση των συγκρούσεων, των λεονταρισμών, της ρητορικής των διενέξεων.
Και όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση της Λαϊκής Δεξιάς δεν διαθέτει καμία πραγματική στρατηγική ειρήνευσης για την Ουκρανία, όταν όλη η ενέργεια πηγαίνει στη νέα αμυντική αρχιτεκτονική και στο επιχειρηματικό μοντέλο της ευρωπαϊκής ετοιμότητας για το 2030, τότε δίνει χώρο σε άλλους να μιλούν στο όνομα της ειρήνης.
Κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης,
Ξέρετε πολύ καλά που σκοντάφτει το σχέδιο της πολεμικής οικονομίας: στη νομιμοποίηση από την κοινωνία.
Γι’ αυτό ζητάτε αλλαγή νοοτροπίας.
Γι’ αυτό, με ελαφρότητα, ζητάτε από τους πολίτες να «εξοικειωθούν με τα φέρετρα».
Για να αποδεχτούν μια νέα κανονικότητα στο όνομα ενός ασαφούς ευρωπαϊκού τρόπου ζωής.
Μόνο που αυτός ο τρόπος ζωής δεν γεννήθηκε από την προετοιμασία για πόλεμο.
Γεννήθηκε επειδή η Ευρώπη είχε ειρήνη για εβδομήντα χρόνια.
Επειδή σεβάστηκε –όσο το σεβάστηκε– το διεθνές δίκαιο.
Επειδή μίλησε για πολιτική ολοκλήρωση, όχι για στρατιωτική συσσώρευση.
Αυτά είναι τα θεμέλια του περίφημου ευρωπαϊκού κεκτημένου.
Κι αυτά ακριβώς σήμερα υποχωρούν, ένα-ένα, μπροστά σε μια λογική στρατιωτικοποίησης που θέλετε να γίνει αυτονόητη.
Ε, όχι λοιπόν.
Ούτε φέρετρα με σημαίες θέλουμε να δούμε.
Ούτε τους νέους ανθρώπους θα θυσιάσουμε στον βωμό μιας ανήθικης οικονομικής ανάπτυξης.
Θέλουμε κοινωνικό κράτος,
Θέλουμε αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις,
Θέλουμε να κοπούν δαπάνες από τους εξοπλισμούς, και να ενισχυθεί το εισόδημα του αγρότη, ο μισθός του γιατρού, του δάσκαλου, του νοσηλευτή, του κάθε εργαζόμενου,
θέλουμε να ενισχυθεί το ΕΣΥ,
θέλουμε να δοθεί λύση στο στεγαστικό.
Για ποια ασφάλεια μπορούμε να μιλάμε όταν ο πρωτογενής τομέας απειλείται με εξαφάνιση;
Επισιτιστική ασφάλεια θέλουμε.
Για ποια ασφάλεια μπορούμε να μιλάμε όταν η Αττική κηρύσσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω λειψυδρίας;
Θέλουμε θωράκιση από τις καταστροφικές συνέπειες της κλιματικής κρίσης και προσαρμογή στις νέες συνθήκες.
Θέλουμε μια στρατηγική διαχείρισης των υδάτινων πόρων γιατί θα πούμε το «νερό νεράκι».
Θέλουμε το περιβάλλον που αξίζει για τα παιδιά μας.
Σε αυτά πιστεύουμε και γι’ αυτά παλεύουμε και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε.
Και θα συνεχίσουμε βεβαίως να παλεύουμε για την Ειρήνη.
Πατριδοκάπηλοι για να ανεβαίνουν οι μετοχές των μεγάλων της πολεμικής βιομηχανίας, εμείς δεν θα γίνουμε.