Στις συζητήσεις μου με τον κόσμο το τελευταίο διάστημα το βασικό κοινό που έχουν είναι ότι όλοι διαμαρτύρονται γιατί δεν μπορούν να ψωνίσουν στο σουπερμάρκετ, δεν μπορούν να πάνε μια βδομάδα διακοπές με την οικογένειά τους, δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο ενοίκιο ή μια έκτακτη ανάγκη, ότι ο μισθός τελειώνει πριν τελειώσει ο μήνας.
Ευτυχώς όμως η κυβέρνηση αφουγκράζεται αυτές τις ανάγκες και στο νέο νομοσχέδιο του Υπ. Εργασίας βρίσκει τις κατάλληλες λύσεις από το καλάθι του νεοφιλελευθερισμού: ελαστικότερες σχέσεις εργασίας, απλήρωτη υπερεργασία, υπερωρίες δίχως τέλος με αντάλλαγμα ρεπό. Και βέβαια επιπλέον εργασιακή ανασφάλεια με ανεξέλεγκτες απολύσεις. Βέβαια αυτές οι λύσεις βοηθούν αποκλειστικά τους εργοδότες και όχι τους εργαζόμενους, πράγμα που κανένας δεν θα περίμενε από τη Νέα Δημοκρατία.
Και όλα αυτά παρά τα εμπειρικά δεδομένα που δείχνουν ότι το αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών είναι στάσιμοι ή χειρότεροι μισθοί και ανισότητες, ενώ ελάχιστη επίδραση έχουν στους ρυθμούς ανάπτυξης και τη βελτίωση της παραγωγικότητας.