Συνέντευξη στην ΑΥΓΗ της Κυριακής
Παρά την πολυήμερη απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι, η Ν.Δ. ισχυρίζεται πως δεν μπορεί να παρέμβει στη Δικαιοσύνη για να γίνει πλήρης ιατροδικαστική εξέταση, ικανοποιώντας έτσι το αίτημα του πατέρα. Θα ήθελα την άποψή σας ως νομικού και ως βουλευτή της Νέας Αριστεράς.
Ο Πάνος Ρούτσι δίνει έναν αγώνα για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Ζητά το στοιχειώδες: να μάθει υπό ποιες συνθήκες πέθανε το ίδιο του το παιδί. Το να φτάνει ένας άνθρωπος να κινδυνεύει να υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη στην υγεία του από απεργία πείνας για να του επιτραπεί το στοιχειώδες είναι το σύμπτωμα της βαθύτατης κρίσης που ταλανίζει την ελληνική Δικαιοσύνη. Η στάση της είναι νομικά ακατανόητη και εξοργιστική. Η άρνηση των εισαγγελικών Αρχών να δώσουν την απαραίτητη έγκριση για να διενεργηθούν τοξικολογικές εξετάσεις απαραίτητες ώστε να διευκρινιστεί η αιτία θανάτου των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών δεν βρίσκει κανένα έρεισμα στον νόμο. Έχουμε να κάνουμε εδώ με μια αυθαίρετη κρίση, μια μεθόδευση συγκάλυψης. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται δύο πράγματα για να δικαιολογήσει την άρνηση αυτή. Πρώτον, πως θα καθυστερήσει τη δίκη. Δεύτερον, πως δεν είναι στο χέρι της. Και τα δύο είναι ψέματα. Σε ό,τι αφορά το πρώτο επιχείρημα, αυτό είναι ασυνάρτητο και γελοίο διότι στόχος της ποινικής δίκης δεν είναι απλώς να ολοκληρωθεί, αλλά να αποδώσει δικαιοσύνη. Αν λείπουν κρίσιμα στοιχεία, όπως βεβαιώνει το ίδιο το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ ότι λείπουν οι τυπικές και υποχρεωτικές τοξικολογικές εξετάσεις που επιβάλλονται σε τέτοιες περιπτώσεις, τα οποία θεμελιώνουν τη δικαστική κρίση, πώς ακριβώς θα εκπληρωθεί ο σχετικός σκοπός; Ως προς το δεύτερο ζήτημα, νομίζω πως απλώς η κυβέρνηση κρύβεται πίσω από την αυθαίρετη, όπως είπα, δικαστική κρίση. Δεκάδες φορές όταν προκύπτουν ζητήματα ερμηνείας της νομοθεσίας έχει παρέμβει νομοθετικά. Το ίδιο θα μπορούσε να πράξει και τώρα. Πρόκειται για προφάσεις.
Πόσο μεγάλη είναι η απόσταση που χωρίζει ένα προοδευτικό από ένα λαϊκό μέτωπο; Ποιες προϋποθέσεις είναι απαραίτητες για μια εκλογική συνεργασία;
Δεν νομίζω πως το θέμα εδώ είναι να μπούμε σε μια σχολαστικού τύπου αντιπαράθεση για τους ορισμούς. Έπειτα από έξι χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, με αλλεπάλληλα οικονομικά και θεσμικά σκάνδαλα, εκτόξευση της οικονομικής ανισότητας, ακρίβεια, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και διάχυτης λαϊκής δυσαρέσκειας, αντί να είναι σε κρίση η κυβέρνηση, είναι σε κρίση η αντιπολίτευση, και κυρίως η προοδευτική και αριστερή αντιπολίτευση. Δεν είναι βεβαίως τώρα η ώρα να συζητήσουμε για τις ευθύνες αυτής της κατάστασης. Το κρίσιμο είναι ότι υπάρχει ένα εύλογο και αυθόρμητο λαϊκό αίτημα ενότητας. Και το ερώτημα είναι αν θα ανταποκριθούμε σ’ αυτό το αίτημα. Η γνώμη μου είναι ότι οφείλουμε να το κάνουμε στη βάση μιας δεσμευτικής προγραμματικής συζήτησης και συμφωνίας στα στοιχειώδη. Επαναρρύθμιση της αγοράς εργασίας, αύξηση των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, επαναφορά συλλογικών διαπραγματεύσεων, αντιστροφή της πολιτικής των υπερεξοπλισμών, θεσμική ανασυγκρότηση για την πάταξη της διαφθοράς, φορολόγηση του μεγάλου πλούτου και των υπέρογκων κερδών των εισηγμένων, στήριξη του κοινωνικού κράτους, ακύρωση του νόμου για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι μερικά από αυτά τα στοιχειώδη. Δεν αρκεί όμως να συμφωνούμε στα λόγια, πρέπει να το δείχνουμε και στην πράξη όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με κομβικές κυβερνητικές επιλογές, όπως ήταν η αγορά της τέταρτης γαλλικής φρεγάτας.
Γιατί χαρακτηρίζετε πειρατεία και τρομοκρατική ενέργεια την αναχαίτιση των πλοίων του Global Sumud Flotilla; Πώς κρίνετε τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης; Σκοπεύετε να αναλάβετε πρωτοβουλίες για συντονισμό της προοδευτικής αντιπολίτευσης;
Δεν μιλάμε εδώ για αναχαίτιση των σκαφών του στόλου, αλλά για ρεσάλτο της δολοφονικής μηχανής του εγκληματικού κράτους του Ισραήλ και απαγωγή, σε διεθνή ύδατα, πολιτών, μεταξύ των οποίων 27 Έλληνες πολίτες και μία βουλεύτρια του ελληνικού Κοινοβουλίου, η Πέτη Πέρκα, γραμματέας της Κ.Ο. της Νέας Αριστεράς. Και μπροστά σ’ αυτή την εγκληματική ενέργεια η ελληνική κυβέρνηση σιωπά, κρύβεται, δεν τολμά να καταδικάσει το κράτος του Ισραήλ και τον καταζητούμενο για εγκλήματα πολέμου πρωθυπουργό του για να μην διαταράξει τη σχέση στρατηγικής συνεργασίας. Και αναρωτιέται κανείς: ποιο εθνικό συμφέρον μπορεί να μπει στη ζυγαριά με μια γενοκτονία, με εγκλήματα πολέμου, με την εξολόθρευση ενός ολόκληρου λαού; Από την πρώτη στιγμή αναλάβαμε πρωτοβουλίες και υπήρξε η κοινή δήλωση τεσσάρων κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας). Προξενεί απορία γιατί το ΚΚΕ επέλεξε μοναχική πορεία σ’ αυτό το κρίσιμο ζήτημα.
Η Ευρωπαία εισαγγελέας ζήτησε αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών (άρθρο 86) γιατί δυσχεραίνει τη διερεύνηση των σκανδάλων, όπως του ΟΠΕΚΕΠΕ, ή της τραγωδίας των Τεμπών. Αρκεί ως μέτρο για να αποκατασταθεί η αξιοπιστία των πολιτών στο πολιτικό σύστημα;
Το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία έχει εναποθέσει τις ελπίδες της για τη διαλεύκανση των κυβερνητικών εγκλημάτων διαφθοράς στην Ευρωπαία εισαγγελέα λέει πολλά για το βάθος της κρίσης που ταλανίζει την ελληνική Δικαιοσύνη αλλά όχι μόνο. Λέει πολλά και για το αντιπολιτευτικό έλλειμμα, για την αδυναμία της αντιπολίτευσης να καλλιεργήσει την προσδοκία για μια άλλη πολιτική, για μια άλλη θεσμική λειτουργία. Άρα το πρόβλημα εδώ δεν είναι μόνο το άρθρο 86, που προφανώς πρέπει να αλλάξει. Αυτό που πρέπει να επιδιώξουμε είναι να αποκαταστήσουμε την πολιτική αξιοπιστία της Αριστεράς. Εκεί είναι που θα κριθούμε όλοι μας μαζί και ο καθένας μας χωριστά.