56 χρόνια από το Stonewall, το Pride πέρα από γιορτή για τις νίκες μας, παραμένει μια υπενθύμιση ότι έχουμε ακόμα πολλές μάχες να δώσουμε. Την τελευταία δεκαετία το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα στη χώρα μας μετρά νίκες όπως είναι η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, η νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, και τελευταία η ισότητα στον γάμο. Παρά τα βήματα προς το αυτονόητο, τα κενά είναι μεγάλα και οι διακρίσεις είναι ακόμα εδώ. Η φετινή γιορτή υπερηφάνειας μας βρίσκει σε έναν εγχώριο αλλά και διεθνή συσχετισμό εξαιρετικά δυσμενή ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ο Τραμπ, ως ένας από τους κύριους ενορχηστρωτές της οπισθοδρόμησης, με το που ανέλαβε τα ηνία των ΗΠΑ δήλωσε τις προθέσεις του καταργώντας 78 διατάγματα που στόχευαν στην εξάλειψη των διακρίσεων ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων κα μίλησε για την ύπαρξη δύο και μόνο φύλων, αρσενικού και θηλυκού. Πιστός υπήκοος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης βιάστηκε να πιάσει το νήμα της οπισθοδρόμησης με παρόμοιες αναφορές, πράγμα που δεν μας ξάφνιασε αν θυμηθούμε ότι, λίγα χρόνια πριν, από το βήμα της βουλής είχε κάνει λόγο για εξωγήινους που ζητούσαν από μαθητές να «αλλάξουν φύλο». Ακολούθησε η κατάπτυστη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της Μεγάλης Βρετανίας που αναγνωρίζει μόνο τις cis γυναίκες ως τέτοιες, αποκλείοντας τις τρανς. Το γαϊτανάκι ξεκίνησε, με πολλές ευρωπαϊκές χώρες να κάνουν όπισθεν ολοταχώς, με τρανταχτά παραδείγματα την Ρωσία, την Γεωργία και την Ουγγαρία.
Ενώ μόλις λίγα χρόνια πίσω, σε χώρες όπως η Αργεντινή, μέσα από κινήματα όπως το NiUnaMenos, είδαμε συμμαχίες μεταξύ τρανς φεμινιστριών, ΛΟΑΤΚΙΑ+ συλλογικοτήτων και άλλων ριζοσπαστικών δυνάμεων να λειτουργούν χειραφετητικά, συνδέοντας σε εκείνη την πλευρά του κόσμου, τον αγώνα ενάντια στην έμφυλη βία με την αντίσταση στον ρατσισμό και την καπιταλιστική εκμετάλλευση, στην Ευρώπη και την Ελλάδα, η κατάσταση είναι διαφορετική. Εδώ, παρά τις προσπάθειες να εδραιωθούν τέτοιες ριζοσπαστικές συμμαχίες, υπάρχουν ορισμένες μειοψηφικές φωνές που αναπαράγουν την οπισθοδρομική εμμονή στο βιολογικό φύλο, που διασπά το σύγχρονο φεμινιστικό κίνημα και υπονομεύει τη δυνατότητα ενός ενιαίου, διαθεματικού αγώνα απέναντι στις σύγχρονες μορφές καταπίεσης.
«There’s no pride in genocide» Φέτος όσο ποτέ άλλοτε δεν μπορούμε να μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς να είναι όλα τα μάτια στραμμένα στη γενοκτονία που συντελείται κατά του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος- δολοφόνο Ισραήλ που δολοφονεί μικρά παιδιά, άμαχο πληθυσμό κι έχει αποκλείσει τη δίοδο ανθρωπιστικής βοήθειας.
Επίσης, συμπληρώνονται δύο χρόνια από το κρατικό έγκλημα της Πύλου που κόστισε τη ζωή 600 προσφύγων στην Μεσόγειο. Δεν ξεχνάμε και στεκόμαστε αλληλέγγυα στο πλευρό των θυμάτων και των συγγενών τους. Απαιτούμε να αποδοθεί δικαιοσύνη και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι.
Εμείς, θα συνεχίσουμε τον αγώνα για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας, αλληλεγγύης, χειραφέτησης και δημοκρατίας. Με όλες μας τις δυνάμεις, θα βρεθούμε εκεί που χτίζονται οι κοινωνικές αντιστάσεις, με αλληλοφροντίδα και σεβασμό. Ενάντια στην πατριαρχική κουλτούρα, στους αποκλεισμούς και την εξαθλίωση που επιβάλλονται καθημερινά στις ζωές μας, θα αντισταθούμε με κάθε μέσο. Η συζήτηση που έχει ανοίξει πρέπει να αποτελέσει αφορμή για την αρχή του τέλους των κοινωνικών αποκλεισμών και να δώσει φωνή σε όσα άτομα αισθάνονται ότι αμφισβητείται η ύπαρξή τους. Δεσμευόμαστε ότι θα αποτελέσουμε παραγωγικό κομμάτι αυτής της συζήτησης, μέχρις ότου κανένα άτομο να μην είναι μόνο του, καμία να μην είναι λιγότερη.
