Δεν είναι αφίσα από έκθεση αμυντικής βιομηχανίας.
Είναι η επίσημη πολιτική επικοινωνία της ΕΕ:
Άρματα μάχης σε σχηματισμό, με το σύνθημα «EU weapons for EU defence» και το λογότυπο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Είναι ανατριχιαστικό.
Για πρώτη φορά, η ΕΕ δεν μιλά απλώς για ασφάλεια· τη σκηνοθετεί στρατιωτικά. Τανκς ως μήνυμα πολιτικής κατεύθυνσης. Όχι στο περιθώριο, αλλά στον θεσμικό πυρήνα.
Χθες, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε μέτρα για να διευκολύνονται επενδύσεις στην άμυνα και η συμμετοχή της ουκρανικής αμυντικής βιομηχανίας σε ευρωπαϊκά στρατιωτικά προγράμματα.
Χθες, επίσης, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο δεσμεύτηκε σε δάνειο 90 δισ. ευρώ προς την Ουκρανία για τα έτη 2026–2027, χρηματοδοτούμενο από κοινό ευρωπαϊκό δανεισμό.
Η άμυνα μετατρέπεται σε οριζόντια προτεραιότητα του επόμενου Πολυετούς Δημοσιονομικού Πλαισίου, με μια τεράστια ανακατανομή πόρων σε βάρος της αγροτικής παραγωγής, της κλιματικής προστασίας, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των ερευνητών, του δημόσιου συστήματος υγείας, της δημόσιας παιδείας, των ευάλωτων πληθυσμών.
Το επιχείρημα είναι γνωστό: ασφάλεια.
Ασφάλεια με στροφή στην πολεμική οικονομία και με κοινωνίες φτωχότερες δεν υπάρχει. Η ΕΕ εσωτερικεύει τον πόλεμο. Όχι μόνο ως εξωτερική απειλή, αλλά ως δομικό πλαίσιο πολιτικής. Η πολεμική ετοιμότητα είναι η νέα κανονικότητα. Και οι πολίτες καλούνται να το αποδεχτούν ως αυτονόητο.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η σημερινή είδηση για ουκρανικό χτύπημα σε τάνκερ νότια της Κρήτης, σηματοδοτεί τη μεταφορά του πολέμου στη γειτονιά μας. Κάθε τέτοια κίνηση είναι – νομοτελειακά – ένα βήμα προς τη γενίκευση του πολέμου. Και μας υπενθυμίζει ότι το 2026 δεν αρκεί να ευχόμαστε «Ειρήνη». Πρέπει να αγωνιστούμε γι’ αυτήν.
Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να πάρει θέση. Θα επιτρέψει να γίνει η νοτιοανατολική Μεσόγειος πεδίο δράσης κρυφών στρατών και επιβολής του δίκιου του ισχυρού – όπως στην περίπτωση του Ισραήλ;
Αυτή είναι η συζήτηση αυτή τη στιγμή.
Και απέναντί της δεν υπάρχει ουδέτερη στάση.
Το μέλλον μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ο πόλεμος.