Σήμερα συζητάμε το αίτημα της άρσης της ασυλίας του κ. Δελή για μια υπόθεση η οποία αφορά προδήλως την πολιτική του δράση αλλά και τη δράση του κόμματός του. Αιτείται λοιπόν ο εισαγγελέας την άρση της ασυλίας του κυρίου Δελή για το αδίκημα της απείθειας με σαφές κίνητρο τον περιορισμό και της πολιτικής δράσης του κόμματός του, αλλά και συναφών πολιτικών δράσεων στο πλαίσιο λαϊκών κινητοποιήσεων. Και μάλιστα αυτό γίνεται μετά από έρευνα του Τμήματος Κρατικής Ασφάλειας και Προστασίας του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, πράγμα το οποίο ανακαλεί ανατριχιαστικές μνήμες.
Στην αντίστοιχη συζήτηση που έγινε για τη άρση της ασυλίας άλλων βουλευτών υπερασπίστηκα μια εν γνώσει μου αντιδημοφιλή πολιτική θέση, διότι υπάρχει μια εύλογη καχυποψία των πολιτών έναντι του λεγόμενου πολιτικού συστήματος, η οποία αφορά το ζήτημα της βουλευτικής ασυλίας. Από την πλευρά της Νέας Αριστεράς δεν αντιμετωπίζουμε το ζήτημα της βουλευτικής ασυλίας ως προνόμιο των βουλευτών, αλλά ως θεσμική εγγύηση για τη λειτουργία του πολιτεύματος.
Δεν υπάρχει ενιαίο πολιτικό σύστημα. Υπάρχουν πολιτικά κόμματα που εκπροσωπούν ή επιδιώκουν να εκπροσωπούν διαφορετικά κοινωνικά συμφέροντα και διαφορετικές κοινωνικές πολιτικές στρατηγικές.
Η καχυποψία των πολιτών απέναντι σε συγκεκριμένες συνταγματικές πρόνοιες δεν σχετίζεται με την κινηματική δράση βουλευτών ή κομμάτων. Σχετίζεται με το γεγονός ότι καθ΄ όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης πάρα πολλές φορές η εκάστοτε πολιτική πλειοψηφία αξιοποίησε ή εκμεταλλεύτηκε συνταγματικές πρόνοιες για να προστατέψει τον εαυτό της, ως μη όφειλε, από παράνομες πράξεις. Είναι ακριβώς αυτό το οποίο γίνεται και αυτές τις μέρες που μιλάμε. Τόσο στην υπόθεση που αφορά τον κ. Καραμανλή, όσο και στην υπόθεση που αφορά τον κύριο Τριαντόπουλο.
Απέναντι σε αυτή τη συνθήκη της αξιοποίησης συνταγματικών διατάξεων, ώστε η πολιτική πλειοψηφία να προστατεύει κάθε φορά τον εαυτό της, η απάντηση δεν μπορεί να είναι νομικού χαρακτήρα. Μπορεί και οφείλει να είναι αποκλειστικά πολιτική. Ο λαός θα αποφασίσει αν αποδέχεται μια πολιτική πλειοψηφία, η οποία προδήλως επιχειρεί να προστατέψει τον εαυτό της από συγκεκριμένες παράνομες πράξεις εκμεταλλευόμενη τις πρόνοιες του Συντάγματος ή θα ανατρέψει αυτή την πολιτική πλειοψηφία. Ενας καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου, ο Βον Λο, έλεγε το εξής: περιμένετε από το δημόσιο διεθνές δίκαιο να λύσει όλα τα προβλήματα των διεθνών σχέσεων και συγκρούσεων. Αλλά πρέπει να ξέρετε ότι μερικές φορές μπορεί να μην χρειάζεστε έναν δικηγόρο, αλλά έναν υδραυλικό, έναν μηχανικό, έναν γιατρό ή έναν παπά. Και με αυτό ακριβώς εννοούσε ότι στα πολιτικά προβλήματα δίνονται πολιτικού χαρακτήρα λύσεις.
