Η Νέα Αριστερά δημιουργήθηκε μέσα από πρωτοβουλία της βάσης σε μια σπάνια στιγμή όπου οι αντοχές και οι επιθυμίες των από κάτω καθόρισαν την κίνηση των από πάνω. Αυτός ο κινηματικός χαρακτήρας της γέννησης της δεν σημάδεψε την πορεία της. Οι καλές προθέσεις και η αριστερή συγκρότηση της τεράστιας πλειοψηφίας των συντρ. που συμμετέχουν σε αυτήν δεν αρκούν για να δημιουργήσουν αυτό που είναι αναγκαίο, ένα κόμμα εργαστήρι ανασύνθεσης της υπαρκτής Αριστεράς το οποίο ιχνηλατεί τους δρόμους που οδηγούν στην δημοκρατική και ανατρεπτική Αριστερά του αιώνα που διανύουμε.
Τα παραπάνω δεν συνιστούν την μοναδική πλευρά της πραγματικότητας μας. Η Νέα Αριστερά διέσωσε την σοβαρότητα όσων συμμετέχουμε σε αυτήν και επανέφερε την συλλογικότητα μας στην κοιτίδα του πολύχρωμου χώρου του οποίου αποτελεί την κεντρική πολιτική του έκφραση.
Πέρα από τα παραπάνω σημαντικά, η Νέα Αριστερά είναι η μόνη συγκροτημένη πολιτική δύναμη η οποία έχει σοβαρές πιθανότητες, στο όχι μακρινό μέλλον, να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εποχής μας για μια ριζοσπαστική πολιτική δύναμη της Αριστεράς. (Οπως ο πολύτιμος, αλλά χλωμός, βασικά κεντροαριστερός ΣΥΝ του 1994 κυοφορούσε τον ανατρεπτικό ΣΥΡΙΖΑ του 2008. Τώρα η απόσταση μας από τον στόχο είναι πολύ μικρότερη από τότε και οι διαδρομές, αν υπάρξουν, θα έχουν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα)
Η σημερινή κατάσταση στασιμότητας και αμηχανίας μπορεί να ξεπεραστεί αν με συνέπεια και σε βάθος χρόνου η Νέα Αριστερά συνεχίσει να λειτουργεί και στα δύο πεδία που θεμελιακά την αφορούν.
Τα οποία είναι η αυτόνομη επανίδρυση του χώρου της ανανεωτικής ριζοσπαστικής Αριστεράς και το ταυτόχρονο ενδιαφέρον και πρωτοβουλίες της για συμμαχίες και στη βάση και στην κορυφή. Σε ό,τι αφορά τα του δεύτερου ζητήματος νομίζω πως υπάρχει στις οργανώσεις της Ν.Α. ευρύτατη αποδοχή της θέσης πως δεν υπάρχουν τώρα δυνατότητες για προγραμματικές συμπτώσεις με τους πιθανούς μελλοντικούς συμμάχους σε εκλογικό επίπεδο, εμείς επιμένουμε σε μια πολιτική ενωτικών πρωτοβουλιών από τοπικά κινήματα μέχρι την Βουλή.
Στο πρώτο ζήτημα όμως, την επανίδρυση μας, υπάρχουν πολλά προβλήματα που πρέπει να ξεπεραστούν.
Η ηλικιακή σύνθεση που έχουν οι οργανώσεις μας και η πολύ κακή εκλογική επίδοση της Ν.Α. στις ηλικίες 17 με 35, είναι πολύ σοβαρές ενδείξεις πως απαιτούνται βαθιές αλλαγές που θα ξανακάνουν την παράταξη που εκφράζουμε και πάλι ελκυστική. Η ανανέωση του κεντρικού στελεχιακού δυναμικού του κόμματος με πρόσωπα που δεν πρωταγωνιστούσαν στον ΣΥΡΙΖΑ, ο εμπλουτισμός της βάσης με την εμπειρία συντρ. που για δεκαετίες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, το άνοιγμα στην ανέντακτη ριζοσπαστική νεολαία (με κινήσεις όπως η εκλογή στην ΚΕ και στο ΠΓ των λίγων εκπρόσωπων της που έχουν σχέση μαζί μας), η θέσπιση θητειών με αναδρομική ισχύ (πχ να μην είναι πάνω από 50 % της ΚΕ όσοι ανήκαν για πάνω από 10 χρόνια μετά το 2010 στις ΚΕ του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ), η στροφή προς την συμμετοχική λειτουργία (να αποφασίζουν για όλα τα σημαντικά θέματα όλα τα μέλη που θα συμμετέχουν στη συζήτηση στις οργανώσεις, αφού η ΚΕ εισηγηθεί δυο τρείς απόψεις) είναι πεδία πολύ κρίσιμα για την πορεία επανίδρυσης στην αρχή της οποίας βρισκόμαστε.
Εξίσου κρίσιμη είναι η στροφή στην Πολιτική Οικολογία και τον Φεμινισμό, όχι ως επιμέρους κινήματα, αλλά ως ολιστικά προτάγματα που εμπλουτίζουν και ανανεώνουν ριζικά την πολιτική κουλτούρα του χώρου μας. Την στροφή αυτή δεν την επιβάλουν μόνο ή επιτακτική προτεραιότητα της κλιματικής αλλαγής, ή το γεγονός πως η αποδόμηση της πατριαρχίας είναι το μόνο πεδίο στο οποίο η ριζοσπαστική Αριστερά είναι ηγεμονική ιδεολογικά. Η στροφή αυτή είναι αναγκαία για την πολιτική και ιδεολογική ανανέωση του χώρου μας. Η πολιτική Οικολογία ανανεώνει το περιεχόμενο μιας αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης, ο Φεμινισμός αποδιαρθρώνει την πιο παλιά εξουσιαστική δομή των κοινωνιών.
Από τις πολύτιμες εμπειρίες του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν τα είναι
σωστό να τα αρνούμαστε όλα. Οφείλουμε να κρατάμε τον σεβασμό μας στην αυτονομία των μαζικών κινημάτων, στην επιλογή ενός κόμματος πολιτικής και όχι ιδεολογικής ενότητας, στον πολυτασικό χαρακτήρα του, στην κινηματική λογική, στην κουλτούρα της συμμετοχικής αντίληψης, στον διεθνισμό, στον αντιρατσισμό, στον μαχητικό αντιφασισμό και στην ενωτική λογική τους.
Αρνούμαστε όμως την γραφειοκρατική λογική της συγκρότησης τους, τον μικροαστισμό των προσωπικών φιλοδοξιών, τον ολιγαρχικό τρόπο λήψης αποφάσεων, την υπερβολική έμφαση στην κοινοβουλευτική παρέμβαση και στους φυσικούς φορείς της και φυσικά την κατάληξη στον αρχηγισμό και στον κυβερνητισμό. Υποθέτω πως αποτελεί κοινό τόπο ανάμεσα μας η αναγκαιότητα της στροφής στην αξιοποίηση των τεχνολογικών δυνατοτήτων που υπάρχουν και για την πιο συμμετοχική λειτουργία μας και για την αποτελεσματικότητα των παρεμβάσεων μας. Ο τίτλος πρόεδρος είναι βαρύγδουπος για την εποχή των αμεσοδημοκρατικών κινημάτων, αντικειμενικά δημιουργεί συμπαραδηλώσεις που συμπεριλαμβάνουν την γραφικότητα. Θα μπορούσε να ονομάζεται “γενικός συντονιστής”. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να εκλέγεται από το σώμα που αποτελεί μέλος του, την Κεντρική Επιτροπή. Αλλιώς προεδρεύει όχι σε αυτήν, αλλά στην αόριστη σε αυτήν την περίπτωση έννοια του κόμματος γενικώς.
Ο σύντροφος Αλέξης Χαρίτσης με την μη τελετουργική λειτουργία του (αποφεύγει π.χ. τα κλεισίματα στις συνεδριάσεις) συνιστά υπόδειγμα συμπεριφοράς ηγετικούς στελέχους, όμως η απίθανη πρόσφατη εμπειρία μας έδειξε πως σε θέματα καταστατικού πρέπει να αποφασίζουμε χωρίς να σκεφτόμαστε συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά τη δυναμική των ρόλων και των θεσμικών κατοχυρώσεων.
