Καρδίτσα, 3-11-2024.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Καλή επιτυχία στο Συνέδριό μας και επιτυχημένη πορεία στη Νέα Αριστερά.
Σταχυολογώντας και καταλήγοντας, αφού διάβασα το προοίμιο και το κείμενο θέσεων, ας αναφερθώ κι εγώ στα εξής :
- Καιρός η πολιτική από τα κάτω να γίνει πράξη και να μη μείνει στα λόγια. Γιατί, δυστυχώς, διαπιστώνονται αρκετές περί του αντιθέτου ενδείξεις, που δείχνουν εμμονή σε θέσεις, φιλοσοφία και πρακτικές του παρελθόντος.
- Η υπεράσπιση θέσεων μη πλειοψηφικών στην κοινωνία δεν πρέπει να συνοδεύεται από συγκεκριμένες εμμονές.
- Η αποφυγή πεπατημένων οδών, η εγκαθίδρυση καινοτομιών και η διαμόρφωση αυτόνομης πολιτικής ταυτότητας της ΝεΑρ απαιτεί ανανέωση σε πρόσωπα και νοοτροπία, προσαρμογή στις σύγχρονες απαιτήσεις, προσήλωση στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας.
- Η ρήξη με το παρελθόν απαιτεί και αντίστοιχη οριοθέτηση του παρωχημένου, ώστε να μη συγκρουόμαστε άσκοπα με την κοινωνία και τις δικές της διεκδικήσεις, χαρίζοντας έτσι πεδίο δράσης σε άλλους πολιτικούς χώρους.
- Η παραγωγική διαδικασία απαιτεί τη διασφάλιση του αντίστοιχου πλούτου (φύση, βουνά, παραγωγική γη, νερό), των εργαλείων και μέσων, που σήμερα αποτελούν βορά κερδοσκοπικών συμφερόντων, αλλά και θύματα πρακτικών και πολιτικών με τις οποίες, δυστυχώς, δείχνουμε να ταυτιζόμαστε σε πολλά. Θα επιμείνουμε έτσι;
- Τι ακριβώς εννοούμε χαμηλό, μεσαίο και υψηλό εισόδημα; Ο ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε, θεωρούσε υψηλό το εισόδημα των 20.000 ευρώ και σκέπτονταν την επιβολή ειδικής εισφοράς. Ταυτιζόμαστε;
- Δεδομένων των συνθηκών αλλά και της κατ’ επανάληψη ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, επιβάλλεται η λήψη μέτρων και υπέρ των συνεπών δανειοληπτών.
- Επιβεβλημένη η προστασία του νερού από τα αδηφάγα κερδοσκοπικά συμφέροντα (εμφιάλωση, μικρά υδροηλεκτρικά) και διατήρηση του χαρακτήρα του ως φυσικού και δημόσιου αγαθού, προσιτού σε κάθε έμβιο ον.
- Η υποχρεωτικότητα δεν ταιριάζει με καμία πολιτική της Νέας Αριστεράς. Ούτε, λοιπόν, και με το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής.
- Σε κάθε περίπτωση, ο χωρισμός Κράτους – Εκκλησίας αποτελεί αναγκαία επιλογή για μια σύγχρονη κοινωνία. Μετά, ωστόσο, την υλοποίηση ενός τέτοιου μέτρου και πέρα από την επιβεβλημένη για μια συμβίωση συνεννόηση, καμία άλλη εμπλοκή του ενός σε ζητήματα του άλλου πρέπει να υφίσταται, ούτε σε ζητήματα διοικητικά ούτε σε οικονομικά (πλην της επιβεβλημένης φορολόγησης εσόδων, όταν και όπου αυτά υφίστανται).
- Απαραίτητος ο διάλογος επί εθνικών θεμάτων, πάντα ωστόσο, με κόκκινες γραμμές, μακριά από «κουμπαριές» και εφόσον υπάρχει πρόθυμος και ειλικρινής συζητητής.
- Δεν προτάσσουμε στα κείμενά μας θέσεις για αγροτικό ούτε και για αυτοδιοίκηση.
- Δεν αναφερόμαστε στην ανάγκη εκδημοκρατισμού των Ενόπλων Δυνάμεων, που λειτουργούν ακόμα στη λογική του «και ο γάιδαρος πετάει». Η επίτευξη του απαιτούμενου γι’ αυτές ηθικού και αξιόμαχου μπορεί και πρέπει σήμερα να επιτευχθεί με άλλες, συμβατές με τη σύγχρονη κοινωνία μεθόδους και αντιλήψεις.
Και επιθυμώντας, ως μέλος περιβαλλοντικών κινημάτων, να αναφερθώ κάπως ειδικότερα σε ζητήματα περιβάλλοντος και ενέργειας, επισημαίνω και τα εξής :
- Δεχόμαστε ως αιτία της «κλιματικής αλλαγής το CO2, που υπάρχει στον πλανήτη μας από τη δημιουργία του. Σιωπούμε, όμως, μπροστά στην περιβαλλοντική καταστροφή από τον αφανισμό των τροπικών δασών, από τη ρύπανση των ωκεανών και του υδροφόρου ορίζοντα με βιομηχανικά απόβλητα, από την πολυτελή υπερκατανάλωση μιας ολιγάριθμης ελίτ, από την υπεράντληση φυσικών πόρων για προηγμένες τεχνολογικές εφαρμογές, που γίνεται, μάλιστα, στο όνομα της σωτηρίας του πλανήτη.
- Στρεφόμαστε με προτεινόμενα μέτρα μας προς την κατεύθυνση της «καταπολέμησης της κλιματικής αλλαγής», υιοθετώντας πολιτικές που γεμίζουν κάθε σπιθαμή γης (και παραγωγικής) με φωτοβολταϊκά, τα βουνά με ανεμογεννήτριες και τα ρέματα και ποτάμια μας με μικρά υδροηλεκτρικά, που εκτρέπουν το νερό από τις κοίτες και το δεσμεύουν υπέρ ιδιωτικών συμφερόντων, συναινώντας, έτσι, στην καταστροφή κάθε μορφής άγριας ζωής, χλωρίδας και πανίδας. Δεν προτάσσουμε λύσεις (και έργα), που θα βοηθούσαν στην αντιμετώπιση των συνεπειών από πλημμύρες και ξηρασίες ή στην προστασία των δασών. Μπορούμε, άραγε, πέρα από μέτρα που αφορούν τον ανθρωπογενή παράγοντα και που έτσι κι αλλιώς σε καμία περίπτωση δεν εφαρμόζουμε, να επέμβουμε στο κλίμα, που αλλάζει συνεχώς από την ίδια τη δημιουργία της γης;
- Στηρίζουμε μια «πράσινη μετάβαση» βασισμένη κυρίως σε ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά, αποσιωπώντας τις αδυναμίες τους, όπως στην πράξη διαπιστώθηκαν. Αποσιωπούμε πως, εξαιτίας της τυχαίας και στοχαστικής ενέργειας που παράγουν και που, δεδομένων και των ανυπέρβλητων προβλημάτων στην εξεύρεση λύσεων πρακτικής, οικονομικής και περιβαλλοντικά ανεκτής αποθήκευσής της, καθιστούν στην πράξη αδύνατη την αυτόνομη ηλεκτροδότησή μας, οδηγώντας μας σε ενεργειακή εξάρτηση από ορυκτά καύσιμα και εισαγωγές ρεύματος. Αποσιωπούμε τις τεράστιες και μη αναστρέψιμες περιβαλλοντικές καταστροφές από την εγκατάσταση των ίδιων πηγών ενέργειας αλλά και από την εξόρυξη και παραγωγή των υλικών για την κατασκευή τους ή από την αδυναμία ανακύκλωσής τους. Αποσιωπούμε την εξαιτίας τους δέσμευση του φυσικού και υδάτινου πλούτου μας και τις επιπτώσεις όλων τούτων σε παραγωγική διαδικασία, κτηνοτροφία, γεωργία, εναλλακτικό τουρισμό. Εθελοτυφλούμε μπροστά στο σημερινό γενικό ξεσηκωμό και τις αντιδράσεις φορέων, πολιτών αλλά και αυτοδιοικητικών αρχών, που προσπαθούν εναγωνίως να σώσουν τον τόπο τους από τα παραπάνω.
- Στηρίζουμε, ακόμα, μια «πράσινη μετάβαση» βασισμένη στον εξηλεκτρισμό, παραβλέποντας κι εδώ τα ανυπέρβλητα προβλήματα από τη μη επάρκεια υλικών για την κατασκευή των αναγκαίων αποθηκευτικών μέσων και αδιαφορώντας για το κόστος και τις συνέπειες της κατασκευής των απαραίτητων υποδομών ή για τη μόλυνση του περιβάλλοντος από την εξόρυξη αναγκαίων υλικών, την εξάντληση βασικών αποθεμάτων πολύτιμων αγαθών, όπως το νερό που χρησιμοποιούν οι εξορυκτικές βιομηχανίες.
- Ολοι μας επιθυμούμε και ευχόμαστε την απομάκρυνση από τα ορυκτά καύσιμα. Κάπως παράλογο δεν ακούγεται, όμως, να δαπανώνται τρισεκατομμύρια για το συγκεκριμένο στόχο, ενόσω καμία μορφή ασφαλέστερης, φτηνότερης και φιλικότερης προς το περιβάλλον ενέργειας δεν έχει ακόμα βρεθεί; Μήπως με όλ’ αυτά μπλέκουμε στο σκληρό επιχειρηματικό ανταγωνισμό του κεφαλαίου και των διάφορων καρτέλ, που θέλουν να κυριαρχήσουν στο χώρο της ενέργειας, στηρίζοντας την αθρόα κερδοφορία συγκεκριμένων συμφερόντων και αδιαφορώντας για τις αντίστοιχες κοινωνικές, περιβαλλοντικές, κ.λ.π., επιπτώσεις; Στα 150 τρισ. δολάρια ανέρχεται ο προϋπολογισμός της σχεδιαζόμενης ενεργειακής μετάβασης. Ποιος θα τα πληρώσει; Στη χώρα μας, πάντως, οι Περιστέρης και Μητυληναίος, που μας γεμίζουν με φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες εισάγοντας, ταυτόχρονα, οι ίδιοι και το ορυκτό φυσικό αέριο για να στηρίξουν την ασταθή και προβληματική παραγωγή τους, μας λένε ότι πρέπει να τα πληρώσει η κοινωνία και ότι είναι καιρός να της το πούμε. Αυτό, λοιπόν, θα πούμε στην κοινωνία και τα κινήματα, που θέλουμε να προσεταιριστούμε;
- Μετέχοντας στο Δίκτυο Περιβάλλοντος της Νέας Αριστεράς, ομού με αρκετούς άλλους συντρόφους, μεταφέραμε τους παραπάνω προβληματισμούς, ζητώντας να αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης. Τίποτα απ’ αυτά, ωστόσο, δε μεταφέρθηκε στις αρμόδιες επιτροπές του Συνεδρίου μας. Ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ, με την κατακριτέα από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας περιβαλλοντική και ενεργειακή πολιτική του, συμμερίστηκε την αγωνία και υιοθέτησε στο συνέδριο του 2022 μεγάλο μέρος των θέσεων των περιβαλλοντικών κινημάτων. Η Νέα Αριστερά θα σταθεί απέναντι και αδιάφορη;
Τελειώνοντας, συντρόφισσες και σύντροφοι, όποιοι δρόμοι κι αν βρεθούν στην πορεία μας κι όποιον απ’ αυτούς αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε, το σημαντικότερο απ’ όλα είναι να μην απεμπολήσουμε ΠΟΤΕ και, κυρίως, να μη θυσιάσουμε στο βωμό του κυβερνητισμού την αριστερή ιδεολογία και ταυτότητά μας. Τα έχει ανάγκη η κοινωνία, που επιλέξαμε να υπηρετήσουμε.
Γιώργος Δ. Καραβίδας,
Υποστράτηγος ε.α. (ΝΟΜ), Νομικός Α.Π.Θ., μέλος Συντονιστικού ΝεΑρ Καρδίτσας και προσωρινών Συντονιστικών Περιβάλλοντος και Αυτοδιοίκησης, μέλος ΔΣ περιβαλλοντικών κινημάτων (πρώην δημοτικός σύμβουλος Δήμου Μουζακίου, πρ. υπεύθυνος περιβάλλοντος ΝΕ/ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Καρδίτσας)
