Ούτε λίγες ώρες δεν πέρασαν μετά την λήξη του τεράστιου συλλαλητηρίου της Κυριακής, της τεράστιας αυτής συγκέντρωσης των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, όχι μόνο στην Αθήνα, σε ολόκληρη τη χώρα και δυστυχώς η δημόσια ζωή και η δημόσια συζήτηση βυθίστηκε και πάλι στο βούρκο. Διάφοροι επαγγελματίες προπαγανδιστές της κυβέρνησης, τρολ, πρώην Βουλευτές, γνωστοί ιδεολόγοι του ακραίου κέντρου, δημοσιογραφικά φερέφωνα της κυβέρνησης έσπευσαν να λοιδορήσουν, να εξευτελίσουν, να ειρωνευτούν, να καθυβρίσουν, να προσβάλλουν τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που την Κυριακή ζήτησαν δικαιοσύνη και διαδήλωσαν την αντίθεσή τους στην εξόφθαλμη επιχείρηση συγκάλυψης. Μια επιχείρηση συγκάλυψης που μεθοδεύεται από ένα οργανωμένο από την πρώτη στιγμή ενιαίο πολιτικό και επικοινωνιακό κέντρο, συμπεριλαμβανομένου του επισπεύδοντος στο σημερινό νομοσχέδιο του κυρίου Γεωργιάδη. Δεν ορρωδούν στην κυριολεξία προ ουδενός σπεύδοντας να προσβάλλουν τους γονείς, τους δικηγόρους, τους πολιτικούς αντιπάλους, όλους εκείνους που δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν χωρίς ερωτήσεις, χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς αντιδράσεις τις παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη, τα μπαζώματα, την απόκρυψη και εξαφάνιση στοιχείων για τα οποία δεν έχουμε πάρει ακόμα απαντήσεις και τα οποία δεν σχετίζονται με τη λειτουργία της δικαιοσύνης αλλά με τη λειτουργία των διοικητικών μηχανισμών υπό την ευθύνη της κυβέρνησης. Ηταν ο κύριος Φλωρίδης που από τούτο εδώ το βήμα είχε χαρακτηρίσει μπάζα όσους μιλούσαμε για το μπάζωμα, το αποδεδειγμένο πια μπάζωμα λίγες ώρες μετά το δυστύχημα, είναι ο κύριος Μαρινάκης, είναι ο αντικειμενικά υπεύθυνος ο κύριος Καραμαλής τον οποίο χειροκροτούσε σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα της Ν. Δημοκρατίας, όταν αναλαμβάνοντας υποτίθεται την πολιτική ευθύνη μας είπε ότι δεν έκανε ο ίδιος κανένα λάθος παρά το ότι ήταν σε γνώση του οι προειδοποιήσεις των εργαζομένων μήνες πριν από το δυστύχημα. Είναι όμως δυστυχώς και η κυρία Διαμαντοπούλου η οποία έσπευσε μόνη εκείνη από όλη την αντιπολίτευση να αθωώσει την κυβέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουργό ο οποίος από την πρώτη στιγμή απέδωσε τη σύγκρουση σε λάθος του σταθμάρχη, κάνοντας χρήση της ατομικής ευθύνης που μεθόδευσε τη συγκάλυψη με την παρωδία της Εξεταστικής Επιτροπής. Στη συνέχεια 6-7 Βουλευτές που συμμετείχαν στην Εξεταστική Επιτροπή αυτή ανταμείφθηκαν με θέση στο Υπουργικό Συμβούλιο που έσπευσε να προκαταλάβει την κρίση της δικαιοσύνης για το αν υπήρχαν ή δεν υπήρχαν εύφλεκτα υλικά στην εμπορική αμαξοστοιχία. Αν αναρωτιέται λοιπόν η κυβέρνηση τι ήταν αυτό που πυροδότησε αυτή την μαζική λαϊκή αντίδραση της προηγούμενης Κυριακής, κάντε μια επανάληψη σε όσα έχετε κατά καιρούς δηλώσει στον τρόπο ακριβώς που έχετε οργανώσει την επιχείρηση συγκάλυψης. Είναι αυτή η αίσθηση που έχετε ότι οτιδήποτε κι αν συμβεί θα ασκήσετε τέτοιο ασφυκτικό έλεγχο στο σύνολο των θεσμών αυτής της χώρας όπου τελικά όλα και όλοι θα βγουν λάδι και ακριβώς αυτό είναι που πυροδοτεί την λαϊκή δυσαρέσκεια, τη λαϊκή οργή, τη λαϊκή αγανάκτηση.Δεν έχετε πάρει το μάθημα του Νίξον ο οποίος παραιτήθηκε αφού είχε κερδίσει τις εκλογές μετά το σκάνδαλο Watergate. Οχι πριν τις εκλογές. Θεώρησε ότι βγήκε νικητής και ότι όλα έληξαν. Αν θέλατε άπλετο φως, θα επέσπευδε ο κ. Μητσοτάκης τη συγκρότηση μιας προκαταρκτικής επιτροπής και θα ζητούσε την άσκηση ποινικής δίωξης στον κύριο Καραμαλή γνωρίζοντας ποιες είναι οι ρυθμίσεις του άρθρο 86 του Συντάγματος, έτσι ώστε να δώσει την τελική απάντηση και να ρίξει άπλετο φως στην υπόθεση το ίδιο το ανώτατο ειδικό δικαστήριο. Από τη μεριά της Νέας Αριστεράς θα κάνουμε ό, τι μπορούμε τόσο σε επίπεδο κοινοβουλευτικό όσο και σε επίπεδο αγώνων με σεβασμό στα θύματα χωρίς να εργαλειοποιούμε τον ανθρώπινο πόνο για να διαλευκανθεί αυτή η υπόθεση. Για την άκρα δεξιά και για κόμματα όπως η ελληνική λύση που εργαλειοποιούν τον ανθρώπινο πόνο, είναι τέτοια η ελαφρότητα του λόγου τους που διαρκώς δίνουν χώρο στην κυβέρνηση και τις προσφέρουν υπηρεσίες ώστε να μιλά για συνωμοσιολογίες.Ως προς το νομοσχέδιο είναι δεδομένο ότι στη χώρα μας, λόγω των δραματικών ελλείψεων στον τρόπο διαχείρισης του τραύματος καταγράφονται άδικοι θάνατοι, μόνιμες αναπηρίες ως επί το πλείστον στα νεότερα άτομα που βρίσκονται στην πιο παραγωγική περίοδο της ζωής τους. Αυτό το νομοσχέδιο έρχεται να αντιμετωπίσει αυτό το πραγματικό πρόβλημα της ανυπαρξίας της πολιτικής αλλά και ενός εθνικού συστήματος αντιμετώπισης του τραύματος; Η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Χωρίς καμία οικονομική ενίσχυση, χωρίς καμία ειδική εκπαίδευση, χωρίς καμία πρόσληψη προσωπικού, χωρίς πρωτόκολλα, χωρίς χρηματοδότηση, παίρνει τις υπάρχουσες δομές και τις ονοματίζει μάλλον σε κέντρα τραύματος. Δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη επίσης για κέντρα αποκατάστασης τραύματος. Δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για την ενίσχυση του ΕΚΑΒ Δεν υπάρχει καμία πρόσληψη, καμία ενίσχυση σε υλικοτεχνική υποδομή παρά μόνο υπερκοστολογήσεις και αυτό αφορά το σύνολο του εθνικού συστήματος υγείαςΝα υπενθυμίσω μόνο τα τεράστια οργανικά κενά, ότι σχεδόν το 50% του διοικητικού προσωπικού του ΕΣΥ εργάζεται με σχέσεις επισφαλούς εργασίας, ότι έχουν καταδικαστεί ολόκληρες περιοχές της χώρας χωρίς στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας. Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο εθνικό σύστημα υγείας και αυτό δεν είναι ανεπάρκεια, ολιγωρία, ανικανότητα. Είναι στρατηγική επιλογή. Το πρότυπο είναι ο αμερικάνικος καπιταλισμός. Ξεχάστε το κοινωνικό κράτος, θα έρθει ο ιδιωτικός τομέας να το αντικαταστήσει και εκεί κάθε κοινωνική ανάγκη, κάθε υπηρεσία, κάθε σχέση θα αντικατασταθεί από τη γυμνή πληρωμή τοις μετρητοίς. Αυτό πρέπει να γίνει σαφές σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να παίξουν ρόλο σε μια εναλλακτική πολιτική στρατηγική γιατί δεν αρκεί να ξορκίζουμε την άκρα δεξιά. Πρέπει να έχουμε και ένα πολιτικό σχέδιο που να απαντά στις αιτίες, που να αλλάζει τις υλικές συνθήκες πάνω στις οποίες γιγαντώνεται η άκρα δεξιά Αυτό δεν γίνεται με πολιτικές συνενώσεις, όταν δεν λες κουβέντα για το φορολογικό σύστημα, για τις εργασιακές σχέσεις, για τους μισθούς, για την εκτίναξη των αμυντικών δαπανών. Ιδιαίτερα μετά τις προκλήσεις και προσκλήσεις του νέου Προέδρου των ΗΠΑ να αυξηθούν οι αμυντικές δαπάνες για τις χώρες του ΝΑΤΟ στο 5%. Τώρα έρχεται περίοδος πολεμική. Τώρα όλοι πρέπει να εξοπλιστούμε. Αυτή είναι η πολιτική προτεραιότητα η οποία μπαίνει αυτή τη στιγμή τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ. Το ερώτημα είναι εάν συναινούμε με τη στρατηγική της κυβέρνησης και του κ. Μητσοτάκη να ευθυγραμμιστούμε με αυτές τις προκλήσεις και τις προσκλήσεις του κ. Τραμπ, του κ. Ρούτε, του γερμανικού πολιτικού συστήματος ή υψώνουμε τείχος και λέμε ότι αυτό το οποίο έχει προτεραιότητα σήμερα είναι οι κοινωνικές ανάγκες και η ικανοποίησή τους; Εκεί είναι που διαμορφώνονται οι όροι ενιαίου πολιτικού σχεδίου αντιπαραθετικού με το σχέδιο της δεξιάς και όχι στους εξορκισμούς, στις απλές υποσχέσεις ή στις προτροπές.
