Σημεία από την τοποθέτηση του Ειδικού Αγορητή Δημήτρη Τζανακόπουλου επί του σ/ν του Υπ. Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών

«Με βάση την ελληνική εμπειρία και την παγκόσμια εμπειρία από τη δράση και τις εγκληματικές παρεμβάσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, δεν κατανοώ πώς αντιμετωπίζεται ως θετική η ενίσχυση της θέσης του στην παγκόσμια αρχιτεκτονική χρηματοπιστωτικής ασφάλειας»

-Στις παρεμβάσεις τους τόσο η εισηγήτρια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας όσο και ο κ. Υφυπουργός απέφυγαν επιμελώς να κάνουν μια ιστορική αποτίμηση τόσο του ρόλου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην παγκόσμια οικονομία τα τελευταία 50 60 χρόνια, όσο και της ελληνικής εμπειρίας από τη συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην “αντιμετώπιση” της ελληνικής κρίσης. Περιορίστηκαν να περιγράψουν τις τεχνικές λεπτομέρειες της προς κύρωση συμφωνίας για την αναθεώρηση των μεριδίων συμμετοχής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη μείωση των νέων δανειακών διευθετήσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Πρόκειται απλώς εδώ για μια αλλαγή του τρόπου χρηματοδότησης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αντί να δανείζεται το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αυξάνονται οι εισφορές των μελών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, έτσι ώστε να έχει μεγαλύτερη δυνατότητα δανειοδοτική ικανότητα, να δίνει δάνεια δηλαδή χωρίς να χρειάζεται να δανείζεται από τις αγορές.

-Το κρίσιμο είναι ότι με τη συμφωνία αυτή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ενισχύει τη θέση του στην παγκόσμια αρχιτεκτονική χρηματοπιστωτικής ασφάλειας, δηλαδή έχει τη δυνατότητα να έχει μεγαλύτερα προς δανειοδότηση κεφάλαια και μπορεί να παρεμβαίνει με αυξημένες οικονομικές δυνατότητες. Το πολιτικό ερώτημα που μπαίνει εδώ είναι το εξής: Είναι θετική αυτή η εξέλιξη; Ποια είναι η παγκόσμια εμπειρία από την από τις παρεμβάσεις και τις δράσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και ποια είναι και η ελληνική εμπειρία από τις παρεμβάσεις και τις δράσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, έτσι ώστε να κρίνουμε αν η ενίσχυση της θέσης του είναι θετικό ή αρνητικό πολιτικό γεγονός;

-Προφανώς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ξεκίνησε ως ταμείο το οποίο θα αντιμετώπιζε στο σύστημα των σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών τις ανισορροπίες στα ισοζύγια πληρωμών. Δηλαδή, αν κάποια κράτη είχαν θεμελιώδεις ανισορροπίες στα ισοζύγια πληρωμών, ερχόταν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και δάνειζε πάρα πολύ γρήγορα.

Ο ρόλος αυτός του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου άλλαξε πλήρως και στην πραγματικότητα έγινε ένας μηχανισμός καταστροφής οικονομιών. Ενας μηχανισμός ο οποίος μετέτρεπε ολόκληρες χώρες, κυρίως της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, σε πειραματόζωα νεοφιλελεύθερων παρεμβάσεων. Ποιος είναι ο μηχανισμός; Μια χώρα βρίσκεται είτε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας είτε έχει χρεοκοπήσει, δεν μπορεί να δανειστεί, έρχεται το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και δανείζει με αντάλλαγμα όμως ότι θα εφαρμόσει συγκεκριμένες πολιτικές που το ΔΝΤ θα αποφασίσει. Ετσι λοιπόν στήνεται αυτή η τεχνολογία πολιτικού εκβιασμού ολόκληρων οικονομιών με θύματα εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο. 

-Ηταν στη βάση ακριβώς των προβλέψεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που οδηγηθήκαμε σε μια σωρευτική ύφεση της τάξης του 25% από το 2010 μέχρι το 2014 και ήταν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το πιο σκληρό από τους διαπραγματευτές με όλες τις κυβερνήσεις. Κάποιες κυβερνήσεις στην πραγματικότητα απέκτησαν την ιδιοκτησία του προγράμματος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, για παράδειγμα, τον σημερινό υπουργό Υγείας, τον κύριο Γεωργιάδη, ο οποίος έλεγε “Δεν θα μου κλέψει ο Τόμσεν τη δόξα για τις απολύσεις”. Αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα. Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα από αντίστοιχους υπερθεματιστές της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

-Τι άλλο έκανε το ΔΝΤ; Διαρκώς υπο-κοστολογούσε τις δημοσιονομικές παρεμβάσεις. Δηλαδή η κυβέρνηση έλεγε ότι το Χ μέτρο θα μας αποφέρει 300 εκατ. , ενώ το ΔΝΤ έλεγε ότι θα αποφέρει 50εκατ. και πρόσθετε άλλα 8 αντίστοιχα μέτρα. Τέλος το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επέμενε σε νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις στην αγορά εργασίας, στη μείωση του κατώτατου μισθού το 2012, πράγμα που αγκαλιάστηκε από την τότε κυβέρνηση και είχαμε τη μείωση του κατώτατου μισθού στα 586 ευρώ από τα 751 και τη διαμόρφωση του υποκατώτατου μισθού για τους νέους κάτω των 25 ετών. Επέμεινε στη διάλυση κάθε συνδικαλιστικής κατάκτησης και στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων.

-Επομένως, με βάση την ελληνική εμπειρία και με βάση την παγκόσμια εμπειρία από τη δράση και τις εγκληματικές παρεμβάσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, δεν κατανοώ πώς αντιμετωπίζεται ως θετική η ενίσχυση της θέσης του στην παγκόσμια αρχιτεκτονική χρηματοπιστωτικής ασφάλειας.

Μοιράσου το: