Είναι πολιτική στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας να μην βελτιώνεται η λειτουργία του Δημοσίου.
-Αναρωτιέμαι τι έχει συμβεί όλα αυτά τα πέντε χρόνια. Εχει βελτιωθεί γενικώς η διοικητική λειτουργία και οι παρεχόμενες υπηρεσίες του στενού δημόσιου τομέα; Εχουν καλυφθεί τα χιλιάδες οργανικά κενά; Εχει βελτιωθεί η μισθολογική κατάσταση των δημοσίων υπαλλήλων; Εχει προχωρήσει επαρκώς η ψηφιακή μετάβαση ή μήπως απλώς έχουμε αντικαταστήσει τη γραφειοκρατία με μια ψηφιακή γραφειοκρατία; Εχει βελτιωθεί η εικόνα στα σχολεία και στα νοσοκομεία της χώρας; Εχει ενισχυθεί το σύστημα πολιτικής προστασίας; Εχει μειωθεί ο μέσος όρος ηλικίας στο δημόσιο τομέα, ώστε να βελτιωθεί και η θέση της χώρας που αυτή τη στιγμή έχει το χειρότερο μέσο όρο ηλικίας σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση; Εχουν προχωρήσει έργα υποδομής και αντιπλημμυρικά έργα; Εχει βελτιωθεί η ικανότητα του Δημοσίου να σχεδιάζει στρατηγικά και να υλοποιεί; Ποια είναι η αποτίμηση από την αξιοποίηση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης;
-Τα στοιχεία λένε ότι το ταμείο ανάκαμψης με κυβερνητική επιλογή αξιοποιείται για να χρηματοδοτηθούν μεγάλες επιχειρήσεις, με επιχείρημα ότι δήθεν αυτές μπορούν να
απορροφήσουν γρηγορότερα τους πόρους, άρα να έχουν και αναπτυξιακό αποτύπωμα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η χώρα να χάνει μια πραγματική ευκαιρία αυτή να στηρίξει και να δημιουργήσει ωφέλειες για τις 900.000 μικρές επιχειρήσεις, οι οποίες όχι απλώς δεν μπορούν να μπουν στις χρηματοδοτήσεις του ταμείου ανάκαμψης, αλλά δεν μπορούν να περάσουν ούτε καν έξω από την τράπεζα. Επομένως, εσείς επιλέγετε να χρηματοδοτήσετε αυτούς που έχουν ήδη τη δυνατότητα τραπεζικού δανεισμού.
-Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι αρνητική. Πριν από μια δεκαετία μπορεί να υπήρξε το επιχείρημα του PSI, δηλαδή ότι 5 δημόσιοι υπάλληλοι φεύγουν, ένας έρχεται, ενώ στη συνέχεια αυτό έγινε ένας προς ένα, γιατί υπήρξε το ζήτημα της δημοσιονομικής προσαρμογής. Η χώρα ήταν χρεοκοπημένη, έπρεπε να μειωθεί ο δημόσιος τομέας. Εμείς δεν αποδεχτήκαμε ποτέ την αλήθεια αυτού του επιχειρήματος. Βέβαια αυτή την επιβολή ο κ. Μητσοτάκης την αγκάλιασε ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης.
-Σήμερα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η κυβέρνηση μιλά για μια πορεία ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, για αύξηση των δημοσίων δαπανών στον προϋπολογισμό του 2025. Επομένως, φαντάζομαι ότι υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες έτσι ώστε να βελτιωθεί η λειτουργία του Δημοσίου. Tο γεγονός ότι δεν βελτιώνεται η λειτουργία του Δημοσίου, δεν καλύπτονται τα οργανικά κενά, δεν υπάρχουν επενδύσεις στο ανθρώπινο δυναμικό, δεν ενισχύεται το κοινωνικό κράτος, δεν είναι αποτέλεσμα ανικανότητας, ολιγωρίας, αδράνειας, τεχνοκρατικής ανεπάρκειας. Είναι αποτέλεσμα πολιτικής στρατηγικής της Νέας Δημοκρατίας.
-Το στρατηγικό σχέδιο είναι: απόσυρση του κράτους από τις υποχρεώσεις του. Απόσυρση του κράτους από τις κοινωνικές υπηρεσίες, έτσι ώστε να ανοίξουν πεδία κερδοφορίας για τις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις. Οι ιδιωτικές κλινικές από την περίοδο του Covid και μετά έχουν αυξήσει την κερδοφορία τους κατά 10 φορές. Τα κέρδη τα οποία κάθε φορά ανακοινώνουν οι ιδιωτικοί νοσοκομειακοί όμιλοι είναι ιλιγγιώδη. Το αντίστοιχο θα μπορούσε κανείς να αναφέρει και για την ιδιωτική εκπαίδευση. Η ιδεολογική εμμονή της κυβέρνησης απέναντι στο δημόσιο εκφράζεται πλέον και στον στενό πυρήνα των δημόσιων υπηρεσιών. Θυμάστε που ο κύριος Μητσοτάκης και ο κύριος Χατζηδάκης διαφήμιζαν τη λογική του outsourcing στον στενό πυρήνα του δημοσίου; Αυτό σημαίνει ότι στον στενό πυρήνα του Δημοσίου θα πρέπει να γίνουν στρατηγικές συμβάσεις παραχώρησης αυτού του έργου σε ιδιωτικές εταιρείες.
-Πρόσφατα έσκασε νέο σκάνδαλο με τον κ. Σταϊκούρα, πρώην υπουργό Οικονομικών, νυν υπουργό Μεταφορών, ο οποίος προχωρούσε σε απευθείας αναθέσεις σε μια ειδική εταιρεία, στην οποία τυγχάνει να εργάζεται η γυναίκα του. Αυτό είναι ένα παράδειγμα μιας γενικευμένης αντίληψης για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το ελληνικό Δημόσιο.
-Ο λόγος είναι πάρα πολύ απλός: Πρώτον, μείωση των υπηρεσιών του Δημοσίου και ταυτόχρονα οικοδόμηση τεράστιων πελατειακών δικτύων μέσω της ρύθμισης και του ελέγχου του ασφυκτικού ελέγχου της ροής του χρήματος. Δεύτερον, καθήλωση των μισθών. Λέτε δεν εμφανίζονται οι άνθρωποι. Πώς θα εμφανιστεί κάποιος να αναλάβει υπηρεσία σε μια περιοχή η οποία είναι μακριά από τη μόνιμη κατοικία του και θα μπορέσει με 800 ευρώ μισθό να ανταπεξέλθει στις τεράστιες οικονομικές ανάγκες που δημιουργεί ακριβώς η απομάκρυνση από τον χώρο της μόνιμης κατοικίας.
-Προϋπολογισμός του 2025: αύξηση δαπανών 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Πώς κατανέμεται αυτή η αύξηση δαπανών: 450 εκατομμύρια για την αύξηση των συντάξεων, 1 δις αύξηση των λειτουργικών δαπανών λόγω του πληθωρισμού, 900 εκατομμύρια αύξηση λόγω των αμυντικών δαπανών, λόγω των συμβολαίων που έκλεινε ο κ. Μητσοτάκης την προηγούμενη 5ετία για να "ενισχύσει την άμυνα της χώρας" και 700 εκατομμύρια είναι το σύνολο της αύξησης του κρατικού προϋπολογισμού για να αντιμετωπιστούν προβλήματα κοινωνικού κράτους, αυξήσεις μισθών, στεγαστική κρίση, προγράμματα για την αντιμετώπιση όλων αυτών των μεγάλων προβλημάτων. Δεν υπάρχει ούτε ένα μέτρο που να έχει πραγματικό αποτύπωμα στην κοινωνία. Αρα το νομοσχέδιο δεν αντιμετωπίζει κανένα από τα μεγάλα προβλήματα του ελληνικού δημόσιου τομέα.
-Ως προς το κριτήριο της εντοπιότητας, το οποίο κατά τα άλλα είναι ένα θετικό μέτρο, αλλά καταλήγει να εξυπηρετεί τις εμμονές της κυβέρνησης. Για να μην αυξήσουν τους μισθούς, για να μην δημιουργήσουν δυνατότητες στους πολίτες να αντεπεξέλθουν στις αυξημένες υποχρεώσεις που ενέχει μια απομάκρυνση από την κύρια κατοικία αυξάνουν το κριτήριο της εντοπιότητας, ώστε να καλύπτονται οι θέσεις από αυτούς που μένουν δίπλα. Και αυτό μας φέρνει στο δεύτερο μεγάλο θέμα, το μπόνους παραγωγικότητας. Ποια είναι η ιδεολογική θέση που υποστηρίζει αυτή την πρωτοβουλία; Η ιδεολογική θέση την οποία επί μία δεκαετία ακούγαμε όχι μόνο από τους ανθρώπους της κυβέρνησης αλλά από το σύνολο των ευρωπαϊκών θεσμών είναι ότι για τη χρεοκοπία της χώρας φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες, δε δουλεύουν, δε δικαιούνται αυξήσεις. Αντιθέτως, σήκωσαν ένα πολύ μεγάλο μέρος της κρίσης μέσω των μειώσεων μισθών στο δημόσιο. Και για να μπορέσουν να δουλέψουν οι δημόσιοι υπάλληλοι μας χρειάζονται ένα επιπλέον κίνητρο, να ανταγωνιστούν μεταξύ τους για το ποιος θα πάρει το μπόνους παραγωγικότητας. Ολος ο νεοφιλελευθερισμός σε πέντε σελίδες. Οι γιατροί που ξενυχτάνε, οι εκπαιδευτικοί που κοιμούνται στα αυτοκίνητα, οι υπάλληλοι της πολιτικής προστασίας, οι υπάλληλοι στα αεροδρόμια, οι υπάλληλοι που εξυπηρετούν πολίτες, δεν το κάνουν για να πάρουν μπόνους παραγωγικότητας και αυτό το οποίο θέλουν είναι να έχουν αξιοπρεπείς μισθούς και εξασφαλισμένες σχέσεις εργασίας για να μπορέσουν να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Αλλά οι αγκυλώσεις και οι εμμονές του νεοφιλελευθερισμού δεν σας επιτρέπουν να το δείτε.
-Απαιτείται λοιπόν μια άλλη πολιτική και εμείς λέμε πολύ καθαρά: αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων στο Δημόσιο. 13ος και 14ος μισθός. Αναστροφή της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων. Τέλος στις απευθείας αναθέσεις. Κάλυψη των οργανικών κενών και ενίσχυση του κοινωνικού κράτους με συγκεκριμένο πρόγραμμα αυξήσεων χρηματοδότησης και για τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί, αλλά και για τις υποδομές.