Η κυβέρνηση και η ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών και ρυθμίζει και παρεμβαίνει και σχεδιάζει και υλοποιεί σχεδιασμό και μάλιστα σε πολλαπλά επίπεδα. Σχεδιάζει και παρεμβαίνει υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος της εργατικής τάξης. Σχεδιάζει και παρεμβαίνει όμως και για την ενίσχυση συγκεκριμένων κλάδων. Προτεραιοποιεί, ιεραρχεί, επιταχύνει, φρενάρει, κατευθύνει χρηματοδοτήσεις, φοροαπαλλάσσει ή επιβαρύνει κατά το δοκούν και θυμάται μόνο τότε την πολιτική της μη παρέμβασης, όταν πρέπει να κάνει κάτι για την πάταξη των καρτέλ και των εναρμονισμένων πρακτικών στις τράπεζες, στην ενέργεια, στο λιανικό εμπόριο, στα σούπερ μάρκετ.
Και αυτή είναι η μοναδική υπαρκτή και η μοναδική εφικτή μορφή του φιλελευθερισμού, τον οποίο υλοποιεί σήμερα ο προϋπολογισμός, που είναι πράγματι ένας προϋπολογισμός σταθερότητας. Σταθερά συνεχίζει την αντίστροφη αναδιανομή υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος της εργασίας με πολλούς τρόπους:
Μισθός, ο πυρήνας του κοινωνικού ζητήματος. Ο κ. Χατζηδάκης ισχυρίστηκε ότι ο μέσος μισθός είναι στα 1440 ευρώ. Πρόκειται για ψέμα ή για άγνοια; Γιατί είπα ότι θα πάρω το λόγο του τοις μετρητοίς. Αν πραγματικά το πιστεύει, πρέπει να κοιτάξει τα στοιχεία του, διότι ο μέσος μισθός στην Ελλάδα δεν είναι στα 1440 ευρώ. Αυτό το νούμερο αφορά τον μέσο μισθό των εργαζομένων πλήρους απασχόλησης. Ο μέσος μισθός υπολογίζεται παίρνοντας υπόψη και το γεγονός ότι υπάρχει και μερική απασχόληση. Δεν είναι λοιπόν ο μέσος μισθός στην Ελλάδα στα 1440 ευρώ. Το σίγουρο είναι ότι ο κ. Χατζηδάκης είπε μια ανακρίβεια. Ο μέσος μισθός αυτή τη στιγμή όχι απλώς παραμένει καθηλωμένος, αλλά έχει χάσει και από την αγοραστική του δύναμη λόγω του πληθωρισμού, ενώ η κυβέρνηση αφαιρεί ταυτόχρονα και διαρκώς διαπραγματευτική δύναμη από τους εργαζόμενους, έτσι ώστε να μην μπορούν καν να παλέψουν για αύξηση αυτού του μισθού, με την πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, με την εκκαθάριση οποιασδήποτε μορφής προστασίας του συλλογικού εργατικού δικαίου.
Δημοσιονομικά. Ο κ. Χατζηδάκης επαναλαμβάνει μέχρι ναυτίας ότι η κυβέρνηση έχει μειώσει 72 φόρους. Το κρίσιμο είναι ποιον ευνοούν αυτές οι μειώσεις. Μείωση του συντελεστή φορολογίας των νομικών προσώπων. Ηταν 28%, πήγατε στο 24% και στο 22%. Μία μονάδα από τη μείωση της φορολογίας των νομικών προσώπων, δηλαδή των επιχειρήσεων, είναι 350 εκατομμύρια ευρώ. Κάντε τους πολλαπλασιασμούς να δείτε ποιοι έχουν ωφεληθεί από αυτή τη συγκεκριμένη μείωση. Και σίγουρα δεν είναι ούτε οι μισθωτοί, ούτε οι συνταξιούχοι, ούτε οι αυτοαπασχολούμενοι, ούτε τα μπλοκάκια.
Μείωση του φόρου στα μερίσματα. Μείωση του φόρου συγκέντρωσης κεφαλαίου. Μείωση του φόρου χρηματοοικονομικών συναλλαγών. Μηδενισμός του φόρου για γονικές παροχές μέχρι 3,2 εκατομμύρια ευρώ. Ξέρετε εσείς πολλούς μισθωτούς να έχουν ακίνητη περιουσία ή κινητή περιουσία τέτοιας τάξης, των 3,2 εκατομμυρίων ευρώ; Μείωση του ΕΝΦΙΑ στη μεγάλη και πολύ μεγάλη ακίνητη περιουσία. Διότι στην πραγματικότητα το δημοσιονομικό κόστος που υπάρχει από τη μείωση στις μεγάλες περιουσίες είναι τετραπλάσιο και πενταπλάσιο από ότι είναι για τη μείωση στις μικρές περιουσίες. Μείωση του φόρου για τα πλοία. Και αν μετρήσει κανείς, θα βρει καμιά 20αριά φοροαπαλλαγές που περνιούνται ως δήθεν αναπτυξιακά κίνητρα.
Αν δει κανείς αυτόν τον κατάλογο, καταλαβαίνει απολύτως ποιες είναι οι κοινωνικές προτεραιότητες της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Οι υπόλοιποι φόροι τους οποίους μειώνετε έχουν ελάχιστη δημοσιονομική επίπτωση, ενώ την ίδια ώρα ο μοναδικός χώρος που έχει μεγάλη δημοσιονομική επίπτωση είναι η κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος, αλλά έχετε φροντίσει προηγουμένως με την τεκμαρτή φορολόγηση να την πάρετε εις διπλούν. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να φορολογήσετε ταυτόχρονα τους χαμηλούς με τεκμαρτό εισόδημα και να νομιμοποιήσετε τη μεγάλη φοροδιαφυγή.
Τι είναι αυτό που δεν αγγίζει όμως η κυβέρνηση; το ΦΠΑ. Οταν κάτι κάνει 100 ευρώ και ο συντελεστής είναι 24, θα λάβει το κράτος 24 ευρώ φόρο. Οταν κάνει κάτι 200 ευρώ, το κράτος θα λάβει 48 ευρώ φόρο. Αρα αυτός που επιβαρύνεται, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι ο συντελεστής έχει παραμείνει ίδιος, είναι αυτός ο οποίος δαπανά το μεγαλύτερο μέρος του μισθού του στο λιανικό εμπόριο. Το ερώτημα λοιπόν είναι αυξάνεται ή δεν αυξάνεται η φορολογική επιβάρυνση για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία; Δαπάνες: Παιδεία, μείωση σε ποσοστό του ΑΕΠ. Υγεία, μείωση σε ποσοστό του ΑΕΠ. Πρόνοια, μείωση σε ποσοστό του ΑΕΠ. Στεγαστική πολιτική, δαπάνες που δεν αντιστοιχούν κατά κανέναν τρόπο στο μέγεθος της στεγαστικής κρίσης. Η μείωση όμως εδώ των δαπανών έχει και μια έμμεση επίπτωση. Οταν καταρρέει το κοινωνικό κράτος, όταν απαξιώνονται οι κοινωνικές υπηρεσίες, αυξάνεται η έκθεση των πολιτών στον ιδιωτικό τομέα. Οταν καταρρέει το κοινωνικό κράτος, αυτό το οποίο αυξάνεται είναι οι ιδιωτικές δαπάνες για υγεία, για ασφάλιση, για φροντιστήρια, για σχολεία και τελικά η κερδοφορία ενός μέρους της κοινωνίας σε βάρος του μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Την ίδια ώρα ενώ για το κοινωνικό κράτος οι δαπάνες καθηλωμένες και μειωμένες ως ποσοστό του ΑΕΠ, στους εξοπλισμούς 860 εκατομμύρια. Εκεί υπάρχει δημοσιονομικός χώρος.
Χρέος. Λέτε ότι έχουμε μειώσει το χρέος. Εχει μειωθεί ως ποσοστό του ΑΕΠ μόνο και μόνο από την πληθωριστική έκρηξη. Δεν έχει καμία σχέση η μείωση του χρέους με οποιαδήποτε πολιτική πρωτοβουλία ή με οποιαδήποτε πολιτική επιτυχία της κυβέρνησης. Είναι μια ευτυχής ως προς το χρέος εξωγενής συνθήκη που οδηγεί σε αυτή την κατάσταση και όχι μια ιδιαίτερη ικανότητα σας σε ότι αφορά τη διαχείριση του χρέους.
Ο προϋπολογισμός ευνοεί επιχειρήσεις, υψηλά εισοδήματα, μεσαίους και μεγάλους ιδιοκτήτες, το κοινωνικό μπλοκ δυνάμεων δηλαδή που στηρίζει προνομιακά τη Νέα Δημοκρατία. Η απάντηση εδώ δεν μπορεί να είναι η παλινόρθωση του συναινετικού δικομματισμού. Γιατί βλέπουμε την ιστορία να επιχειρείτε να την επαναλάβετε. Ούτε βέβαια μπορεί να είναι λύση η κεντροαριστερή σεναριολογία.
Απαιτείται σχέδιο στον αντίποδα της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας. Ενα σχέδιο που επιτέλους θα μιλήσει σε αυτό το 70% που χάνει από αυτή την πολιτική: στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, είτε είναι επισφαλείς, είτε είναι μόνιμοι, είτε δουλεύουν με σχέση εξαρτημένης εργασίας, είτε δουλεύουν ως μπλοκάκια, είτε είναι πλήρους, είτε είναι μερικής απασχόλησης. Στους μισθωτούς του δημοσίου τομέα, στους αυτοαπασχολούμενους των χαμηλών εισοδημάτων, στους ανέργους, στους συνταξιούχους.
