«Δεν είναι λίγες οι προσπάθειες που έχουν γίνει για να μετατραπεί το Πολυτεχνείο σε ένα μνημόσυνο, να εμφανίζεται ως κάτι το οποίο αφορά μια παλιά και ξεχασμένη ιστορία. Δεν μπορείς όμως να κάνεις μνημόσυνο για το Πολυτεχνείο, γιατί το Πολυτεχνείο έρχεται από το μέλλον». Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε την παρέμβασή του στη Βουλή ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και βουλευτής Α’ Αθήνας της Νέας Αριστεράς Νάσος Ηλιόπουλος στην «Αναφορά για την επέτειο της 17ης Νοεμβρίου για την εξέγερση του Πολυτεχνείου».
Ο κ. Ηλιόπουλος σημείωσε πως «το Πολυτεχνείο θα μιλάει για πάντα τη γλώσσα της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του δικαίου. Και αυτή η γλώσσα δεν γνωρίζει σύνορα» και πρόσθεσε πως «το Πολυτεχνείο σήμερα, μιλώντας ακριβώς τη γλώσσα της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του δικαίου, δεν μπορεί να μη μιλάει παλαιστινιακά, δεν μπορεί να μην έχει την καρδιά και το μυαλό του στη γενοκτονία που γίνεται στη Γάζα και στο δίκαιο αίτημα του παλαιστινιακού λαού για την ελευθερία, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη για ένα δικό του ανεξάρτητο κράτος».
Ακόμα μιλώντας για τους αντιπάλους του πολυτεχνείου στη συντηρητική παράταση και στον χώρο του λεγόμενου «ακραίου κέντρου» ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Αριστεράς σημείωσε ότι για όλους αυτούς η έννοια «Πολυτεχνείο» αποτέλεσε «η αύξηση του ριζοσπαστισμού, η αύξηση των δημοκρατικών αιτημάτων, η αύξηση της δύναμης των συνδικάτων, η αύξηση των νεολαιίστικων διεκδικήσεων, όλα αυτά τα οποία βαφτίζονται ως λαϊκισμός και υποτίθεται ότι μας οδήγησαν στη χρεοκοπία, στη λύση στην οποία μας είπανε μέσα και έξω ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα, αφού ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας».
Ολα αυτά, τελικά, οδήγησαν, όπως τόνισε, σε λιγότερα όνειρα, λιγότερη αξιοπρέπεια, λιγότερη πίστη ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, λιγότερη αλληλεγγύη και ως εκ τούτου «το Πολυτεχνείο θα είναι ένα διαρκές κάλεσμα ενάντια σε αυτό, το λιγότερο ένα διαρκές κάλεσμα ότι το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό και να διεκδικήσουμε ακριβώς μια διαφορετική ζωή».
Επίσης, ο Νάσος Ηλιόπουλος αναφέρθηκε στην ερευνητική εργασία του Λεωνίδα Βρεττάκου που είχε ως αντικείμενο τα θύματα του Πολυτεχνείου σημειώνοντας πως «η ιστορία είναι ένα ζωντανό πεδίο μάχης. Και αυτή η μάχη αφορά πάντα το παρόν και το μέλλον». Ετσι μιλώντας για το σήμερα τόνισε πως «η δημοκρατία σήμερα κινδυνεύει πρώτα απ όλα από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας, από την έκρηξη των ανισοτήτων που δίνουν νέο χώρο στην ακροδεξιά. Κινδυνεύει από αυταρχικές πολιτικές που θεωρούν το κράτος δικαίου πολυτέλειας. Κινδυνεύει από μια προσπάθεια δεξιάς εκδίκησης και αναθεώρησης απέναντι στον ριζοσπαστισμό της μεταπολίτευσης, όπως αυτός αποτυπώθηκε σε κατακτήσεις στα εργασιακά δικαιώματα, στο δημόσιο πανεπιστήμιο, στο Εθνικό σύστημα Υγείας. Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Τέλος ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Αριστεράς ολοκλήρωσε την παρέμβασή του με τα λόγια του Μανόλη Αναγνωστάκη, «σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις, να μην τις παίρνει ο άνεμος».
