Κυρία Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν θα έπαιρνα το λόγο. Εχουν ειπωθεί από την αντιπολίτευση όλα, και από τη Νέα Αριστερά, και από τον Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, και από τον Εισηγητή μας και από άλλους Βουλευτές.
Θέλω, όμως, να σταθώ σε δύο πράγματα:
Εχθές ξεκίνησε στην Ολομέλεια η συζήτηση για ένα από τα πιο σημαντικά θέματα, που αφορά τις ζωές μας: Το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Δεν αφορά μόνο γιατρούς, νοσηλευτές, νοσηλεύτριες, υγειονομικό προσωπικό, αφορά τις ζωές μας, τη ζωή της κοινωνίας. Τι είδαμε όμως εδώ στη Βουλή και τι είδαμε μετά τις πρώτες ειδήσεις στα κεντρικά δελτία;. Είδαμε έναν Υπουργό Υγείας να κατακεραυνώνει και να απαξιώνει προσωπικά τους πολιτικούς του αντιπάλους. Και καλά κάνουν, γιατί αυτά πιάνουν.
Είμαι όμως υποχρεωμένη να το πω. Πείτε μου, πόσο ενδιαφέρει την κοινωνία, όταν παίζεται η υγεία και το μέλλον αυτής της κοινωνίας, τι γίνεται στη δεξιά πολυκατοικία ή στις δεξιές πολυκατοικίες και αν ο κ. Βελόπουλος ήταν με τον κ. Σαμαρά, συζήταγε -δεν ξέρω και εγώ τι- ή παρακάλαγε να μπει Ευρωβουλευτής. Πείτε μου, σας παρακαλώ, τι ενδιαφέρει να μιλάει η Πρόεδρος ενός κόμματος, της Πλεύσης Ελευθερίας, για να έχει τον καταιγισμό «είσαστε κακιά γυναίκα», να μιλάει η κυρία Ακρίτα για το νομοσχέδιο και να έχει καταιγισμό επί του προσωπικού; Πείτε μου, σας παρακαλώ έχουμε ή δεν έχουμε ευθύνη και εμείς για όλη αυτήν τη βία που βλέπουμε στους ανήλικους.
Θέλω να τονίσω ένα πράγμα: Στην πολιτική υπάρχει σκληρή αντιπαράθεση, πολιτική και ιδεολογική, επιχείρημα – αντεπιχείρημα. Και για το επιχείρημα και το αντεπιχείρημα μπορεί να υψωθεί και η φωνή, μπορεί να γίνει και οτιδήποτε πάντα όμως μέσα στο πλαίσιο της δημοκρατίας., Εδώ όμως, στη Βουλή τι είναι αυτό το πράγμα που συμβαίνει; Μία φωνή και μία αντάρα «εσύ που παρακάλαγες, θα μου πεις εμένα, εσύ και ο άλλος»; Τι εικόνα είναι αυτή;
Και να βλέπω για ένα τόσο σοβαρό νομοσχέδιο, να γράφεται «σκοτωμός στη Βουλή για το αν ο Βελόπουλος παρακάλαγε τον Γεωργιάδη να μπει». Και όταν ανέβηκε, αφού καθυστερούσε εντωμεταξύ η κοινοβουλευτική διαδικασία, αφού καθυστερούσε να φωνάξει ο Πρόεδρος τον Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Αριστεράς, τον κ. Χαρίτση να μιλήσει γιατί έπρεπε να προηγηθεί ο «ύψιστης σημασίας» για την κοινωνία «σκοτωμός», ο κύριος Υπουργός μόλις ανέβηκε ο Πρόεδρος, σηκώθηκε και έφυγε, διότι δεν τον αφορούσε τη συζήτηση. Γιατί όταν γίνεται σοβαρά η συζήτηση αυτό δεν τον απασχολεί.
Είναι δυνατόν αυτά τα νομοσχέδια να περνάνε, έτσι, μέσα σε τέτοια την κατάσταση;
Εγώ το επισημαίνω για τα Πρακτικά της Βουλής και θα το κάνω συνέχεια από δω και πέρα, γιατί έχουμε ευθύνη. Γιατί δεν γίνεται. Δεν γίνεται να μιλάς για την υγεία και η πρώτη είδηση που δημιουργεί ο ίδιος ο Υπουργός να είναι άλλα αντί άλλων. Σε ποιον την είπε, σε ποιον δεν την είπε, σε ποιον έκανε.
Για να μην φάω, όμως, όλο το χρόνο, γιατί εγώ θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ σοβαρό το νομοσχέδιο, θα πω στον κύριο Υπουργό, που είναι πολύ μικρότερος από εμένα, το εξής: Μια εικόνα είχα στη ζωή μου, όταν ήμουν μικρό παιδί και πέθανε ο παππούς μου στο Δημοτικό Νοσοκομείο της Πάτρας. Δεν υπήρχε ούτε ο Αγιος Ανδρέας, ούτε το Πανεπιστημιακό του Ρίου ούτε τίποτα. Σε όλη μου τη ζωή με κυνηγάει αυτή η εικόνα, σε όλη μου τη ζωή. ΠΑΣΟΚ δεν ήμουνα ποτέ, δεν ψήφισα ποτέ. Για ένα πράγμα πανηγύρισα, για ένα και μοναδικό: Οταν έγινε το ΕΣΥ. Αισθάνθηκα ότι και εμείς που δεν μπορούσαμε να έχουμε πρόσβαση σε ιδιωτικά νοσοκομεία, ιδιωτικές κλινικές, θα μπορούσαμε επιτέλους να αρρωστήσουμε αξιοπρεπώς. Εχει τεράστια σημασία αυτό το να αρρωσταίνει ένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια.
Ακουσα μια Βουλεύτρια της Νέας Δημοκρατίας που είπε «όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι να έχουνε πρόσβαση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας».
Η συνταγματική επιταγή είναι όλοι οι άνθρωποι να έχουν υψηλής ποιότητας πρόσβαση στην υγεία. Τα στατιστικά -που δεν τα μαγειρεύουμε εμείς, τι στατιστικά να μαγειρέψουμε;- τι μας δείχνουν; Οτι σε αυτή τη χώρα έχουμε τη μεγαλύτερη ιδιωτική δαπάνη για την υγεία. Και από την άλλη μεριά αποτυπώνεται η μεγάλη κοινωνική ανισότητα, γιατί στην υγεία αποτυπώνεται η τεράστια κοινωνική ανισότητα. Εχουμε γιατρούς οι οποίοι θα χειρουργούν το απόγευμα.
Προσέξτε, δεν έχω το χρόνο να διαβάσω και δυστυχώς δεν έχω μαζί μου να καταθέσω τις αποφάσεις της ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας σχετικά με το τι λέει για το μισθολογικό των γιατρών του ΕΣΥ και γιατί θα έπρεπε να έχουν αυξημένο μισθολογικό για να μην κάνουν καμία άλλη εργασία, να μην εκμεταλλεύονται τίποτα άλλο και να έχουν αξιοπρέπεια για να έχουν αξιοπρέπεια και οι ασθενείς.
Τώρα σε αυτό το νομοσχέδιο που φέρνετε χάνεται ο πυρήνας του ΕΣΥ, που είναι το «πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης». Ο πυρήνας του ΕΣΥ είναι αυτός. Λέει η Κυβέρνηση ότι μας φροντίζει. Το είδαμε πόσο μας φροντίζει. Υπάρχει κατάρρευση του κράτους -πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- και στην υγεία φαίνεται περισσότερο απ’ όλα τα άλλα. Παραπεμπτικό για αιματολογικές εξετάσεις 1 ευρώ, παραπεμπτικό για απεικονιστικές εξετάσεις 3 ευρώ, για το ένα, για το άλλο πληρώνει συνέχεια ο ασθενής. Για να χειρουργηθεί ο ασθενής πρέπει να πληρώσει το απόγευμα στα νοσοκομεία τους γιατρούς. «Τι να κάνουμε; Οι γιατροί δεν έρχονται», ακούω από τους Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας.
Το δεύτερο που χειροκρότησα ήταν το 2016 που πήραμε την απόφαση ως κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ψηφίσαμε να μπορούν να έχουν πρόσβαση στην υγεία οι ανασφάλιστοι ασθενείς και ήταν πάρα πολλοί, περίπου δυόμισι εκατομμύρια, και είμαι υπερήφανη και εκεί χειροκρότησα. Μετά την οικονομική κρίση και μετά την πανδημία δεν είπαμε ως κράτος, ως πολιτεία, ως Βουλή πώς θα ανασυγκροτηθεί το ΕΣΥ που έβαλε τόση πλάτη στην πανδημία, πώς θα γίνει ο δημόσιος τομέας της υγείας αναπτυξιακός βραχίονας αυτής της χώρας γιατί είναι πάρα πολύ σημαντικό. Αυτό δεν πιστεύετε, το πόσο αναπτυξιακό περιεχόμενο έχουν οι δημόσιοι τομείς όπως είναι η υγεία. Και δεν εξασφαλίσαμε στους γιατρούς, στο νοσηλευτικό προσωπικό, αξιοπρέπεια, δηλαδή, αξιοπρεπείς μισθούς, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και προσδοκία καριέρας, αυτό που γινόταν μέσα στο νοσοκομείο, αυτό το φυτώριο μετάδοσης της γνώσης από γενιά σε γενιά. Πού θα γίνεται αυτό το πράγμα; Καταλαβαίνετε τι σημαίνει για το μέλλον;
Και θα πω ένα πράγμα. Αυξάνουν συνέχεια τα φάρμακα και αυξάνει η συμβολή των ασφαλισμένων για τα φάρμακα και δεν δέχομαι καμία αντίρρηση, γιατί έχω παράδειγμα. Θα πω κάτι στην Κυβέρνηση. Ο ογκολογικός ασθενής δεν είναι βάρος για το κράτος. Τα έχει πληρώσει αυτά τα λεφτά στα ασφαλιστικά του ταμεία. Και όταν παίρνει χάπια εφ’ όρου ζωής, δεν είναι κανένα προνόμιο. Κανένας δεν θέλει να έχει αυτό το προνόμιο. Λοιπόν θα μπορούσα να σας πω χάπια τα οποία δυστυχώς είμαστε υποχρεωμένοι να παίρνουμε, από 17 ευρώ πήγαν στα 20 ευρώ και τώρα από προχθές είναι στα 23,5 ευρώ. Ευχαριστώ την κυβέρνησή μας!
