Σημεία ομιλίας της Εφης Αχτσιόγλου, Κοινοβουλευτικής Εκπροσώπου της Νέας Αριστεράς, στην επετειακή αναφορά της Βουλής στην Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
«Η 8η Μαρτίου δεν είναι γιορτή, είναι ημέρα τιμής στους αγώνες όλων των γυναικών κάθε εποχής, που αγωνίστηκαν για την άρση των ανισοτήτων και τη χειραφέτηση στην κοινωνική, την οικονομική, την πολιτική ζωή», τόνισε η Εφη Αχτσιόγλου στην ομιλία της στη Βουλή, στην επετειακή αναφορά στην Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
«Η 8η Μαρτίου είναι ημέρα υπενθύμισης της ανάγκης για τους αγώνες που πρέπει να δώσουμε για ουσιαστική ισότητα, για εξάλειψη κάθε διάκρισης, για σύγκρουση με την πατριαρχία και τις βαθιές της ρίζες στην ελληνική κοινωνία», πρόσθεσε.
«Σήμερα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με την ημέρα, συζητάμε για την πατριαρχική εξουσία», υπογράμμισε και σημείωσε, μεταξύ άλλων, ότι «πατριαρχική εξουσία είναι οι γυναίκες να πληρώνονται λιγότερο από τους άνδρες για την ίδια δουλειά, οι γυναίκες να θεωρούνται κυρίως υπεύθυνες για τις δουλειές του σπιτιού, η γυναίκα να αντιμετωπίζεται ως σεξουαλικό αντικείμενο και να επιδοκιμάζεται ή να αποδοκιμάζεται γι’ αυτό. Πατριαρχική εξουσία είναι ο βιασμός, η κακοποίηση, αλλά και η κουλτούρα βιασμού. Πατριαρχική εξουσία είναι το mansplaining. Πατριαρχική εξουσία είναι να αναρωτιούνται φωναχτά για το θύμα κακοποίησης “Γιατί μιλάει τώρα;» και το θύμα να νιώθει ενοχές και ντροπή, να είναι αυτό που αναλαμβάνει το ρίσκο όταν μιλά και όχι ο κακοποιητής όταν κακοποιεί. Πατριαρχική εξουσία είναι στα ΔΣ των συνδικάτων να μην υπάρχουν γυναίκες, στα ΔΣ των συλλόγων οι γυναίκες να είναι πάντα μια ελάχιστη μειοψηφία».
Η κ. Αχτσιόγλου επισήμανε πως «η άνοδος της ακροδεξιάς σε όλο τον κόσμο, η οποία προβάλλει την πιο συντηρητική ατζέντα για το φύλο, για τον αυτοπροσδιορισμό και την αυτοδιάθεση των σωμάτων μας, καθιστά τον αγώνα για χειραφέτηση και ισότητα πιο επείγοντα από ποτέ και μας φέρνει αντιμέτωπους με την εξής σκληρή διαπίστωση: Τίποτα απ’ ό,τι έχει κατακτηθεί δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο».
Στην Ελλάδα, ανέφερε, «οι γυναίκες παραμένουν στοχοποιημένες και με τρόπο που απειλεί την ίδια την ύπαρξη και τη ζωή τους. Οι γυναικοκτονίες πολλαπλασιάζονται. Η δικαιοσύνη και η πολιτεία εξακολουθούν να υποβαθμίζουν αυτές τις δολοφονίες. Η κυβέρνηση αποφεύγει ακόμα και τον όρο γυναικοκτονία. Η πατριαρχία δολοφονεί και το κράτος στέκεται παρατηρητής».
Δήλωσε, τέλος, ότι «η καταπολέμηση των διακρίσεων, ο αγώνας για άρση των ανισοτήτων, η μάχη κατά του σεξισμού δεν είναι υπόθεση μόνο των γυναικών, είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας σε επαγρύπνηση. Μιας κοινωνίας που ελέγχει και διεκδικεί. Μιας κοινωνίας που αγωνίζεται τελικά για την ελευθερία. Είναι ένας αγώνας για την αυτονόητη αλλά ριζοσπαστική, μάλλον, ιδέα ότι οι γυναίκες είναι άνθρωποι».
