Το ναυάγιο της Πύλου είναι μια βαθιά πληγή στο κράτος δικαίου.
Βρέθηκα κοντά στους ελάχιστους επιζώντες το πρωί της 14ης Ιουνίου του 2023 στο λιμάνι της πόλης μου, της Καλαμάτας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που αντίκρυσα. Την οδύνη και την απελπισία.
Από πολύ νωρίς καταλάβαμε ότι η τραγωδία της Πύλου ήταν πρωτοφανής ως προς την έκταση της, θα ακολουθούσε όμως τη συνήθη οδό διαχείρισης εκ μέρους των Αρχών και της κυβέρνησης: ένα ακόμα ατύχημα με μόνους κατηγορούμενους κάποιους από τους διασωθέντες.
Δέχτηκα να καταθέσω ως μάρτυρας στη δίκη των εννέα Αιγύπτιων που κατηγορήθηκαν ως διακινητές. Για να μεταφέρω ακριβώς αυτά που είδα εκείνο το πρωινό. Πριν από λίγους μήνες το Εφετείο της Καλαμάτας αθώωσε τους εννέα αυτούς ανθρώπους.
Σήμερα, ο Συνήγορος του Πολίτη στο πόρισμά του αποφαίνεται ότι στο ναυάγιο της Πύλου υπάρχουν «σαφείς ενδείξεις» για το ρόλο αξιωματικών του Λιμενικού Σώματος στην «έκθεση σε κίνδυνο ζωής, υγείας και σωματικής ακεραιότητας των επιβαινόντων στο αλιευτικό Adriana». Και όχι μόνο αυτό. Επισημαίνει μια οργανωμένη απόπειρα συγκάλυψης, καθώς «κρίσιμα αποδεικτικά στοιχεία δεν γνωστοποιήθηκαν στην Αρχή».
Οι δικαιολογίες θυμίζουν Τέμπη. Το καταγραφικό υλικό από τις κάμερες δεν παραδόθηκε γιατί αυτές ήταν «εκτός λειτουργίας». Οι κρίσιμες συνομιλίες δεν παραδόθηκαν «γιατί δεν κατεγράφησαν ψηφιακά».
Περιμένω τον κυβερνητικό αντίλογο. Στα Τέμπη μάς κατηγορούσαν για συνωμοσιολόγους. Στις Υποκλοπές για εμμονικούς. Στην Πύλο για ανθέλληνες. Θα ήταν όλα βολικά για τη Νέα Δημοκρατία αν στη χώρα αυτή δεν υπήρχαν δημόσιοι λειτουργοί, δημοσιογράφοι και η κοινωνία των πολιτών που δίνουν καθημερινά τη μάχη ενάντια στις πολιτικές της συγκάλυψης με μόνο γνώμονα το δίκαιο.
Και το δίκαιο στην υπόθεση της Πύλου επιβάλλει την τιμωρία των πραγματικών ενόχων και την παραδοχή ότι η χώρα μας βαρύνεται με μια μεγάλη τραγωδία.
Συνηθίζουμε να αναφερόμαστε στη ρήση του Σολωμού ότι «το έθνος πρέπει να μάθη να θεωρή εθνικόν ό,τι είναι Αληθές». Αυτή η γενική αρχή, έχει μεγαλύτερη αξία όταν η αλήθεια είναι επώδυνη.