Το θέατρο παραμένει έντονα παρόν όταν το έχουν υπηρετήσει άνθρωποι σαν τον Αντώνη Αντύπα. Γίνεται απόλυτο όργανο για την ανάγνωση του κόσμου, πάει ένα βήμα πιο πέρα από την διάσταση του θεάματος, είναι πολύτιμο δημόσιο αγαθό που η υπεροχή του «καταναλώνεται» σαν μια σπάνια λιχουδιά από όλους.
Στο Απλό Θέατρο, ο Αντώνης Αντύπας χάραξε μια από τις σημαντικότερες διαδρομές της σύγχρονης θεατρικής πορείας. Εκεί στην οδό Χαριλάου Τρικούπη 4 πίσω από το Πάντειο, σ’ έναν δρόμο γεμάτο από συνεργεία, ο Αντώνης Αντύπας μας εξοικείωσε με τον Πίντερ, τον Φρίελ, τον Μάμετ, μας σύστησε με άγνωστα κείμενα σπουδαίων συγγραφέων, μας βύθισε στις εξαίσιες μουσικές της αγαπημένης του Ελένης Καραΐνδρου, μας έκανε να καταλάβουμε πως το θέατρο δεν είναι ο ερμητικά κλειστός και απροσπέλαστος χώρος για τους μυημένους, το αποσυνδεδεμένο βίωμα από τον έξω κόσμο και την ζωή του.
Σ’ αυτό τον δρόμο με τα συνεργεία και τα φαναρτζίδικα, ο Αντώνης Αντύπας δημιούργησε σπουδαίο θέατρο συνόλου, ενέπνευσε και ανέθεσε ρόλους σε μοναδικούς ηθοποιούς για διαχρονικές ερμηνείες. Σ’ αυτό τον δρόμο «Νεκρή ζώνη», εμείς είχαμε την τύχη να συμμετέχουμε στην ιδιαίτερα πυκνή ανθρώπινη εμπειρία που λέγεται θεατρική παράσταση.
«Παλιοί καιροί» θα έλεγε ο Πίντερ, ευτυχώς όμως που τους ζήσαμε μέσα από τις θεατρικές σου συνθέσεις Αντώνη Αντύπα.
Αντίο. Η τελευταία υπόκλιση.
Σκύβω με αγάπη στον πόνο της Ελένης και των παιδιών σου.