Στο Μενίδι σήμερα τα ξημερώματα έγινε (άλλη μια) γυναικοκτονία. Η έκτη για το 2024.
Η γυναίκα που βρέθηκε δολοφονημένη στο Μενίδι είχε καταγγείλει τον πρώην σύντροφο της, τρεις φορές τα τελευταία τουλάχιστον 10 χρόνια. Τα έκανε και αυτή όλα σωστά, όπως η Κυριακή Γρίβα από τους Αγίους Αναργύρους. Και μίλησε, και κατήγγειλε, και απευθύνθηκε στις αρχές ζητώντας βοήθεια. Και την τελευταία φορά, δέκα μέρες πριν, της έδωσαν ένα panic button, αλλά καμία ουσιαστική στήριξη. Δεν αρκεί το κουμπάκι, ούτε μια απλή σύσταση να πας σε δομή. Κατά τη γνώμη μου δεν αρκεί ούτε η νομική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία- κάτι τέτοιο είναι σα να παραδεχόμαστε την ορατότητά μας μόνο ως δολοφονημένες και εξυπηρετεί σε συμβολικό επίπεδο το να συμβαδίσει το δίκαιο με το κοινωνικό αίσθημα της καταδίκης της έμφυλης βίας. Κι επειδή άνοιξε μια κόντρα μεταξύ ΕΛΑΣ και δικαιοσύνης ότι έπρεπε ο γυναικοκτόνος να έχει δικαστεί, να πούμε ότι αυτή η συζήτηση αποπροσανατολίζει από το πραγματικό πρόβλημα γιατί απομονώνει τη συγκεκριμένη περίπτωση από το ευρύτερο πρόβλημα.
Συνολικά χρειάζεται μια πλήρης, άμεση, και έγκαιρη ψυχολογική, νομική, στεγαστική, και οικονομική στήριξη των γυναικών που κινδυνεύουν και των παιδιών τους. Κάτι τέτοιο προφανώς προϋποθέτει ένα ολοκληρωμένο πλέγμα πολιτικών, με δημόσιες κρατικές δομές στήριξης και ενδυνάμωσης, και πλήρη στελέχωσή τους. Εμείς ως κοινωνία οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε τους τρόπους με τους οποίους τα έμφυλα στερεότυπα οικοδομούνται και πως χτίζουν εντός μας -ασύνειδα και αδιόρατα πολλές φορές- μια ολόκληρη πυραμίδα σεξισμού, μισογυνισμού, υποτίμησης, και εν τέλει έμφυλης βίας.
Και η πυραμίδα αυτή πρέπει να γκρεμιστεί συθέμελα, μέσα από τις καθημερινές μας πρακτικές.
