Αγαπητοί/τές σύντροφοι και συντρόφισσες,
Στο δεύτερο κείμενο, θα ήθελα να αναφερθώ σε θέματα που άπτονται της στρατηγικής μας σε βαθύτερο επίπεδο. Και πάλι, κρατήστε μόνο ό, τι δεν έχει ήδη καλυφθεί, ώστε να γρηγορεύουμε.
Η Αριστερά ως καθημερινή εμπειρία
Ενας σημαντικός ρόλος που καλούμαστε να επιτελέσουμε είναι να προτείνουμε έναν αριστερό τρόπο ζωής και να δείξουμε στους συμπολίτες μας πώς μπορούν να το κάνουν πράξη. Ενα όραμα χρειάζεται και «σώμα» για να μπορέσει να περπατήσει, αλλιώς παραμένει πεισματικά στον κόσμο των ιδεών.
Τι μπορεί να μάθει από εμάς ένας συνάνθρωπος και να το εφαρμόσει άμεσα στην καθημερινότητά του; Πώς μπορεί να μετασχηματίσει τη ζωή του δομικά και όχι επιφανειακά; Πώς το ευρύτερα πολιτικό και ιδεολογικό (αφηρημένο) θα συνδεθεί με τον τρόπο ζωής (συγκεκριμένο) των συμπολιτών μας; Ο καπιταλισμός, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός δείχνουν να έχουν ανθεκτικότητα επειδή προτείνουν, επιβάλλουν ή/ και υποβάλλουν έμμεσα έναν συγκεκριμένο τρόπο του σκέπτεσθαι και του αισθάνεσθαι που οδηγεί σε έναν συγκεκριμένο τρόπο του ζην.
Μερικά παραδείγματα:
Κάπνισμα, κατανάλωση αλκοόλ, υπέρμετρης ζάχαρης και θεάματος (φυγή από το πρόβλημα μέσω της εξάρτησης και της πρόσκαιρης ευφορίας.)
Διαφημίσεις στοιχηματικών εταιρειών και η μονομέρεια του (ανδρικού κυρίως) ποδοσφαίρου έναντι κάθε άλλου αθλήματος: Η οικονομία του τζόγου κανονικοποιείται ως κάτι το εκτονωτικό και φυσικό, ακόμα και υγιές.
Προώθηση αντιγηραντικών κοσμητικών προϊόντων και υπηρεσιών: Η τεχνητή αιώνια νεότητα πουλιέται σε τιμή ευκαιρίας, πατώντας στον ναρκισσισμό μας και τον φόβο του θανάτου. Βασανίζονται ζώα για να χρησιμοποιηθούν ως πρώτες ύλες αλλά και ως πειραματόζωα, ακόμα και γενετικό υλικό από ανθρώπους (π.χ. αίμα, ωάρια που δίνονται σε ιδιωτικές κλινικές για να βοηθηθεί το ζευγάρι να αποκτήσει παιδί, αλλά που δεν χρησιμοποιούνται τελικά ή δεν γονιμοποιούνται, οπότε τα κρατά η εταιρεία και βγάζει κέρδος μεταπωλώντας τα σε τρίτους.)
Κατανάλωση προϊόντων μόνο από τα σουπερμάρκετ, όχι απευθείας από εναλλακτικές κοινότητες, συνεταιρισμούς ή δημιουργούς, οι οποίοι στερούνται ενός μόνιμου φυσικού χώρου εντός του αστικού ιστού, όπου θα μπορούν μόνιμα να διαθέτουν τα προϊόντα τους και οι καταναλωτές δεν τους βρίσκουν ή χρειάζεται να περιμένουν τα φεστιβάλ.
Ενημέρωση, ειδήσεις, ρεπορτάζ: Επιφανειακή δημοσιογραφία που βομβαρδίζει με τίτλους και εικόνες, όχι βαθιά ερευνητική δημοσιογραφία που αναδεικνύει τα αίτια και τους πραγματικά υπεύθυνους για ό, τι συμβαίνει.
Ντελίβερι φαγητού, καφέ και άλλων ειδών: Φυσικοποιείται η αναλγησία, αφού οι άνθρωποι αυτοί κινδυνεύουν σε ακραίες συνθήκες να φτιάξουν και να μας φέρουν «ως άλλοι υπηρέτες» τον καφέ μας και το φαγητό μας, λες και δεν μπορούμε να τα φτιάξουμε μόνοι μας.
Επομένως, ίσως θα έπρεπε να δούμε πώς μέσα από τον τρόπο ζωής μας και μέσα από το περιεχόμενο που εκπέμπουμε ως Νέα Αριστερά μπορούμε α. Να γίνουμε εμείς οι ίδιοι η αλλαγή λίγο – λίγο και β. Να κομίσουμε αυτή την αλλαγή και στους άλλους. Να αναδείξουμε τα θέματα αυτά και να φτιάξουμε ενημερωτικά ολιγόλεπτα βίντεο π.χ.:
Τι συμβαίνει κάθε φορά που παραγγέλνουμε έναν καφέ, ενώ θα μπορούσαμε να τον φτιάξουμε μόνοι μας;
Τι συμβαίνει κάθε φορά που ανάβουμε ένα τσιγάρο/καπνικό προϊόν;
Τι συμβαίνει κάθε φορά που αγοράζουμε πολλά και φθηνά ρούχα;
Τι συμβαίνει κάθε φορά που επιλέγω να παίξω στοίχημα αντί να βγω με τους φίλους μου;
Τι συμβαίνει κάθε φορά που ενώ είμαι διορισμένος δάσκαλος ή καθηγητής κάνω το μάθημά μου βιαστικά για να πείσω τους μαθητές μου να μου πληρώσουν το ιδιαίτερο;
Γιατί όχι ελεημοσύνη, αλλά αλληλεγγύη;
Η δημιουργία μακετών (π.χ. χρήση ΑΙ video) που να οπτικοποιούν τις πόλεις που θέλουμε, τις συναλλαγές που θέλουμε, τα δάση, τους χώρους εργασίας, τα σχολεία, τα σπίτια, τα νοσοκομεία, τις οικο-κοινότητες, το Σύνταγμα, που θέλουμε την Ευρώπη που θέλουμε (ή δεν θέλουμε). Να μεταδώσουμε μια σαφή εικόνα του πώς σκεφτόμαστε να λειτουργήσει ο δημοκρατικός σοσιαλισμός στις γειτονιές, τις επιχειρήσεις, στην πολιτική ζωή, στη σχέση μας με το περιβάλλον.
Οικονομική και κοινωνική πολιτική
Παγκοσμιοποιημένη οικονομία του καπιταλισμού Vs. Οικονομία της Αλληλεγγύης και της Φροντίδας. Η οικονομική μας πρόταση χρειάζεται να αποκτήσει όνομα και χαρακτήρα. Τι πάει να πει θέλουμε μια «διαφορετική πολιτική, αντίθετη από αυτή του Μητσοτάκη;» Ο όρος «κοινωνική πολιτική» επίσης είναι αρκετά ουδέτερος και παραπέμπει στη διαδικασία και όχι στο περιεχόμενο. Δηλαδή: Και η μείωση ενός επιδόματος γονεϊκότητας είναι κοινωνική πολιτική, δεν είναι όμως κοινωνική οικονομία με σοσιαλιστικό ριζοσπαστικό προσανατολισμό.
Μου δίνεται η αίσθηση ότι η βασική παραδοχή του οικονομικού μας προγράμματος βασίζεται στην απελευθέρωση πόρων από τον οικονομικό προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης και από την σοβαρή φορολόγηση των κερδών των μεγάλων εταιρειών για να προαχθεί μια διαδικασία πιο δίκαιης ανακατανομής εισοδήματος προς τα κάτω.
Σωστά εντοπίζουμε νομίζω την ευρωπαϊκή πλευρά της οικονομίας μας, όμως έχουμε αφήσει κατά μέρος μια πολύ σοβαρή εμπειρία: Ο κύριος Ντράγκι του οποίου την έκθεση αναλύουμε (και σωστά) ήταν αυτός που πρωτοστάτησε στην οικονομική μας ασφυξία, λειτουργώντας δικτατορικά και παραβιάζοντας τους κανόνες της Ε.Ε (μαζί με άλλους φυσικά).
Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι η συντήρηση της Ευρώπης δεν θα «επιτεθεί» ξανά σε όποια προσπάθεια αναδιανομής και παραγωγικής ανασυγκρότησης κάνουμε μέσω ενός μετώπου που ενδεχομένως να βρεθεί στην κυβέρνηση; Αρα, θα πρέπει με κάποιον τρόπο να αποσαφηνιστεί πώς σκοπεύουμε να διεκδικήσουμε οικονομικά αλλά και πολιτικά αυτά που μας αναλογούν και τι σχέδια έχουμε υπόψη μας σε περίπτωση που ξαναέρθουμε αντιμέτωποι με μια τέτοια στρατηγική εκ μέρους τους. Είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να μη χάσουμε τη μάχη αυτή τη φορά.
Δεύτερον, υπάρχουν εσωτερικοί οικονομικοί και παραγωγικοί πόροι που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να χτιστεί η ελληνική οικονομία μακροπρόθεσμα και εκ των έσω; Το πρόγραμμά μας εστιάζει αρκετά και σε αυτήν την πλευρά της οικονομίας μας; Εχουμε γίνει ένα κράτος αφημένο στα καρτέλ, με μία σημαντική μερίδα πληθυσμού να ζει μέσω μη υγιούς προσόδου (real estate και τουρισμός). Πώς σκοπεύουμε να το αναστρέψουμε αυτό;
Πιστεύω ότι και σε αυτόν τον τομέα θα πρέπει να προτείνουμε συγκεκριμένα βήματα και να τα επικοινωνήσουμε θετικά στον κόσμο. Π.χ. Πώς θα λειτουργούσε μία βιοτεχνία/εταιρεία/βιομηχανία με βάση την πρόταση της Νέας Αριστεράς στην Ελλάδα του 2024 (δημοκρατικός σοσιαλισμός, αυτό-οργάνωση, εργατικός έλεγχος, καθορισμός ημερομισθίου, περιεχόμενο και στόχευση παραγωγής, λειτουργία διοίκησης και συνδικάτου κ.λπ., επένδυση κέρδους στην παραγωγή με ποια οχήματα και με ποιον τρόπο;)
Τύπος κομματικής οργάνωσης
Θα πρότεινα να αποφύγουμε τον προσωποκεντρισμό και την συγκέντρωση εξουσίας προς τα πάνω, γυρνώντας πάλι στην (υγιή κατά τη γνώμη μου) παράδοση της αριστεράς να εκλέγει Γραμματέα ως ίσο μεταξύ ίσων και όχι Πρόεδρο. Μπορεί η ιστορική μας παράδοση να δείχνει ότι ακόμα και αυτό δεν ήταν αρκετό για να αποφευχθεί η γραφειοκρατία και κομματική δικτατορία επί των οργανώσεων βάσης, όμως αξίζει να δώσουμε ένα νέο περιεχόμενο στο τι θα πει Γραμματέας, Πολιτικό Γραφείο κ.λπ.
Πλειοψηφία vs. κρίσιμης μάζας
Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω πως το ότι είμαστε «μικροί» δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε ως κρίσιμη μάζα που θα φέρει μια δυνατή αλυσιδωτή αντίδραση. Ο υπαρξιστής ψυχίατρος και ψυχοθεραπευτής Victor Frankl λέει σε κάποιο σημείο της αφήγησής του από τις εμπειρίες του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί:
«Βέβαια αυτά τα πρόσωπα, που διατήρησαν την ανθρωπιά τους ήσαν σπάνια. […] Αν και ήταν λίγοι αυτοί, ήταν ικανοί να συμπεριφερθούν έτσι ώστε έγιναν παράδειγμα για τους άλλους. Και αυτό το παράδειγμα έφερε εκείνη ακριβώς αυτή την αλυσιδωτή αντίδραση που ήταν πρέπουσα για να γίνει υπόδειγμα. Και θα τελειώσω με την περίφημη ρήση ενός ποιητή, ότι είναι γεγονός πως το καλό παράδειγμα γεννάει το καλό.»
Οι συμπολίτες μας (και εμείς οι ίδιοι όλοι) ξέρουμε τι δεν πηγαίνει καλά. Την επόμενη μέρα είναι που θέλουμε να δούμε στον ορίζοντα. Και χρειάζεται πιστεύω για λόγους επιβίωσης αλλά και βαθιά υπαρξιακούς, την επόμενη μέρα να γεννήσουμε κάτι πραγματικά καλό.
Πόσα χρόνια ζωής και δράσης απομένουν στον καθένα μας; Ας τα βάλουμε κάτω και ας δούμε πώς όλα τα χρόνια της ζωής μας αθροίζονται στον κοινό μας σκοπό. Μετρώντας αντίστροφα, αποφεύγουμε να αναβάλουμε τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας σε ένα απώτερο μέλλον – που τα όρια της Γης δεν επιτρέπουν πλέον. Ετσι, γεννάμε το καλό όπως μπορούμε, κάθε μέρα και με την πρέπουσα βιασύνη, χωρίς όμως να λείπει ο στοχασμός. Είμαστε μικροί, αλλά γινόμαστε υπολογίσιμοι.
Με συντροφικούς χαιρετισμούς,
Αθηνά Ζωγραφάκη
Μέλος Νοτίου Τομέα
Νέας Αριστεράς Πάτρας
