Ανθρωπιά για πούλημα; Οχι ευχαριστώ
Εχουν περάσει δεκαετίες από τη μετάδοση του πρώτου ριάλιτι. Είχαν ακουστεί τότε πολλές φωνές διαμαρτυρίας αλλά ποτέ μία ευθεία διατύπωση του προβλήματος: η κοινωνία μετέτρεπε σε εμπόρευμα ένα από τα τελευταία πράγματα που δεν είχαν μέχρι τότε ταμπελίτσα με τιμή – την αξιοπρέπεια.
Και γιατί όχι; Ετσι κι αλλιώς αυτός δεν είναι ο σκοπός στη ζωή μας, να βγάζουμε λεφτά; Αν δεν είμαστε σίγουροι, έχουμε τα συστημικά κόμματα να μας το βεβαιώνουν σε όλους τους τόνους. Η αγορά, η τόνωσή της, οι ξένες επενδύσεις, τα κεφάλαια. Σε κάθε περίπτωση η λύση είναι μία. Να ταΐσουμε, από το υστέρημα του κόσμου, τον κάθε αγνό επιχειρηματία που νοιάζεται για το καλό μας. Τις παραγωγικές τάξεις όπως μας τις λένε (στους οποίους φυσικά δεν λογαριάζονται οι αγρότες, οι εργάτες, οι δάσκαλοι και όσοι τέλος πάντων δεν έχουν εξαψήφιους τραπεζικούς λογαριασμούς). Στο σφυρί τα νοσοκομεία, η παιδεία, οι δρόμοι, τα δάση, τα νερά, τα αρχαία… τι άλλο άραγε μπορούμε να πουλήσομε;
Αποχαυνωμένα προσηλωμένη στο μπούσουλα του παρά, η κοινωνία μας αναπτύσσεται σε ένα πλαίσιο παραλόγου. Στα «γιατί μαμά» των πιτσιρικάδων ψελλίζουμε αμήχανα για αγάπη, καλοσύνη, ευγένεια, σεμνότητα. Δεν ξεγελιούνται όμως, καθώς μας βλέπουν να τρέχομε ξελιγωμένοι για το δίφραγκο, την πιστωτική, το δάνειο και στο τέλος της ημέρας να καταρρέουμε ξεθεωμένοι, ανίκανοι για τη στοιχειώδη επικοινωνία. Και πως να πείσομε τα παιδιά όταν από το κομπολόι των σκανδάλων (άραγε θυμάται κανείς να τα απαριθμήσει;) οι πρωταγωνιστές επιβραβεύονται; Πως να αντιτάξουμε επιχειρήματα στη συστηματική δουλειά των ΜΜΕ που παρουσιάζουν τον ξεγάνωτο ντενεκέ του life style ως την πεμπτουσία της επιτυχίας;
Υπάρχει όμως εναλλακτική; Σοβαροί γραβατωμένοι κύριοι με αυστηρότητα και αγανάκτηση μας μαλώνουν όταν κάνομε τέτοιες ερωτήσεις και μας λένε να κάτσουμε στ’ αυγά μας. Εμείς στην Αριστερά τους απαντάμε: εσείς τη δουλειά σας και μεις τη δική μας. Γιατί στην Αριστερά κάνουμε μια θεμελιωδώς αντίθετη επιλογή. Βάζουμε τον άνθρωπο μπροστά από τους παράδες.
Οταν μας λένε ότι η ανεργία είναι το υποχρεωτικό τίμημα για την ανάπτυξη, εμείς τους λέμε ότι δεν περισσεύει κανείς στην προσπάθεια για μια ανθρώπινη ζωή. Οταν μας λένε ότι ο πλούτος παράγεται από την επιχειρηματικότητα, εμείς απαντάμε ότι είναι τα χέρια και τα μυαλά των εργαζόμενων που τον δημιουργούν. Οταν μας λένε ότι η υγεία, η παιδεία, η ασφάλεια είναι και αυτά προϊόντα που πρέπει να πουλιούνται όπως όλα τα άλλα, εμείς απαντάμε ότι είναι τα στοιχειώδη που πρέπει να προσφέρει μια οργανωμένη κοινωνία στους πολίτες της. Οταν μας λένε ότι πρέπει να ζούμε για να δουλεύουμε εμείς απαντάμε ότι δουλεύουμε για να ζούμε. Οταν τέλος μας λένε ότι όλα αυτά υπάρχουν μόνο στο μυαλό της Αριστεράς εμείς τους απαντάμε: οτιδήποτε έβαλε μέχρι σήμερα στο μυαλό του ο άνθρωπος έχει καταφέρει να το πετύχει. Με μια μεταφορά, η Αριστερά είναι ο αιρετικός που λέει ότι η γη γυρίζει και που η κατεστημένη καμαρίλα των παλατιών θέλει να κάψει στη πυρά. Και όμως, γυρίζει…
Ο άνθρωπος πριν από τα κέρδη είναι η ψυχή της πολιτικής που προτείνουμε. Το σώμα που κουβαλά αυτήν τη ψυχή είναι ο καθένας μας. Κανένας πολιτικός Μεσσίας δεν μπορεί να μας σώσει. Κανένας δεν πρόκειται να μας χαρίσει τίποτα. Να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Μπορούμε!
