Δεν αυτοπροσδιορίζομαι ως πολιτικός, σε καμία περίπτωση. Για λόγους που θα αναλύσω παρακάτω, αυτή είναι η πρώτη φορά που αποφάσισα να οργανωθώ ενεργά σε ένα κόμμα ως υποψήφια σε αυτό για τις Ευρωεκλογές. Θα ήθελα, λοιπόν, να μοιραστώ τις σκέψεις μου καταρχάς ως πολίτης και ψηφοφόρος. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ελλάδα, μια μικρή, φτωχή χώρα του ευρωπαϊκού νότου, σε μια οικογένεια που, από ένα σημείο και έπειτα, ήταν μονογονεϊκή, με μια εργαζόμενη μητέρα που προσπαθούσε με τον μέτριο μισθό της να μεγαλώσει τρία παιδιά χωρίς αυτά να καταλάβουν τις σοβαρότατες οικογενειακές δυσκολίες τους. Στη συνέχεια, η επαγγελματική μου πορεία καθορίστηκε εξ ολοκλήρου από το γεγονός ότι μπορούσα να σπουδάσω δωρεάν στην πόλη μου τη Θεσσαλονίκη, καθώς μου έγινε καθαρό από την αρχή ότι δεν υπήρχε η δυνατότητα για τίποτα άλλο. Ολα αυτά διαμόρφωσαν την πολιτική μου ταυτότητα. Ημουν, είμαι και θα είμαι αριστερή. Μου φαινόταν ανέκαθεν παράλογη κάθε άλλη πολιτική επιλογή που δεν στηρίζει, καταρχήν, τα άτομα που το έχουν περισσότερο ανάγκη, ή που δεν θέτει ως κύρια προτεραιότητά της την προστασία και την αξιοπρέπεια της ζωής όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπινων και μη όντων.
Ως αριστερή ψηφοφόρος, λοιπόν, θα ήθελα να μοιραστώ τη βαθιά ανησυχία, τον τρόμο και τον πανικό που βιώνω συχνά τα τελευταία χρόνια βλέποντας την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Στη χώρα μας χθες, αποφυλακίστηκε ο αρχηγός της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, ο Νίκος Μιχαλιολάκος. Χθες (συμπτωματικά;) ανακοινώθηκε, επίσης, στη Θεσσαλονίκη η σύσταση σωματείου με την ονομασία 4Ε από ακροδεξιούς εθνικιστές του Ιερού Λόχου. Οσες κι όσοι γνωρίζουν τι ήταν και πώς δρούσε στη πόλη η φασιστική, αντισημιτική οργάνωση 3Ε την περίοδο του Μεσοπολέμου και της Κατοχής –οργάνωση στην οποία παραπέμπει ευθέως το εν λόγω σωματείο– δεν μπορούν παρά να ανατριχιάσουν στο άκουσμα αυτού του νέου. Την ίδια στιγμή, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια τρομακτική επικράτηση της Ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη στις εκλογές του Ιούνη. Πόσο ακόμη θεωρούμε ότι μπορούμε να έχουμε την πολυτέλεια της εκλογικής αποχής και της πολιτικής αδιαφορίας ως Ευρωπαίοι πολίτες; Πόσο ακόμη πιστεύουμε ότι μπορούμε να ακούμε απροβλημάτιστοι δηλώσεις όπως αυτές του υφυπουργού Υγείας κ. Βαρτζόπουλου, απόψεις που ακολουθούν παρόμοια ρητορική με εκείνη του Τρίτου Ράιχ, που, στηριζόμενο σε αντίστοιχες ψευδοεπιστημονικές απόψεις ευγονικής προέλευσης, διέπραξε τα φρικτότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που είδε ποτέ ο πλανήτης; Για πόσο ακόμη μπορούμε να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε την επικίνδυνη αναβίωση της ρητορικής και της πολιτικής μίσους και βίας που οδήγησαν στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο; Για πόσο ακόμα μπορούμε να παίρνουμε ως δεδομένα τα προνόμια που έχουμε ως πολίτες της Ευρώπης ενώ αυτά απειλούνται τόσο επικίνδυνα; Για πόσο ακόμα νομίζουμε ότι θα ζούμε σε κοινωνίες ειρήνης, ενώ ο πόλεμος βρίσκεται ήδη δίπλα μας και ετοιμαζόμαστε να δώσουμε την εξουσία στο πιο βίαιο κομμάτι της κοινωνίας μας;
Υπήρξα, από την πρώτη στιγμή, υποστηρίκτρια του εγχειρήματος της Νέας Αριστεράς ως μια καθαρά αριστερή πολιτική πρόταση που δεν παραπαίει ανάμεσα σε προοδευτικές, νεοφιλελεύθερες και συντηρητικές ή ακόμη και νεοεθνικιστικές ιδέες. Θεώρησα κίνηση ευθύνης προς τους ψηφοφόρους τους, την κίνηση των 11 βουλευτών και βουλευτριών να ανεξαρτητοποιηθούν. Ευθύνη ως προς εκείνους τους πρώην ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, στους οποίους ανήκω και εγώ, που τοποθετούνται όχι σε έναν ευρύτερα κεντροαριστερό χώρο με ασαφώς οριζόμενα «πατριωτικά» στοιχεία, αλλά σε έναν καθαρά αριστερό χώρο. Πολίτες που απαιτούν να εκπροσωπούνται από ένα κόμμα με αντίστοιχες αρχές κι όχι από ένα κόμμα οριζόμενο από τους κανόνες του life style. Δύο είναι, λοιπόν, οι αρχές που συνδυάζει, κατά τη γνώμη μου, με συνέπεια το κόμμα της Νέας Αριστεράς και με κάνουν να το επιλέγω ως ψηφοφόρος: α. μια κοινωνική πρόταση που χαρακτηρίζεται αμιγώς από αριστερές ιδέες, όπως αυτές συνοψίζονται στα ακόλουθα: όχι στη λιτότητα, όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, όχι στον πόλεμο, ναι στην προστασία του περιβάλλοντος και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, και β. έχει την εμπειρία και την ευθύνη της διακυβέρνησης και δεν εξαντλείται μόνο σε μη εποικοδομητική κριτική χωρίς να κάνει συγκεκριμένες προτάσεις για την κοινωνική μας συνύπαρξη.
Οι ίδιες αυτές αρχές ήταν και ο λόγος που αποφάσισα να δεχτώ την τιμητική πρόταση να δράσω, πέρα από ψηφοφόρος του κόμματος, και ως υποψήφια στο ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Αριστεράς στις εκλογές του Ιούνη. Η ανάγκη μου να αντιδράσω με τη δέουσα προσοχή και εγρήγορση στην επείγουσα κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ευρώπη αυτή τη στιγμή, συνέβαλε επίσης καθοριστικά στην απόφαση μου αυτή. Η Αριστερά οφείλει να αναλάβει άμεσα την ευθύνη που της αναλογεί με συγκεκριμένες προτάσεις διακυβέρνησης πριν να είναι πολύ αργά. Ως σκηνοθέτρια και ερευνήτρια που έχει αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς της στον τρόπο που η τέχνη μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία και την ενδυνάμωση δημοκρατικών κοινοτήτων, δεσμεύομαι να στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις το στόχο της Νέας Αριστεράς για επιστροφή της πολιτικής και συνδιαμόρφωση μιας δίκαιης, ειρηνικής κοινωνίας με ίσες ευκαιρίες για όλους και όλες στην Ελλάδα και την Ευρώπη.