Νομίζω πως ύστερα από όλη αυτήν την εμπειρία του Σύριζα ένα σημερινό πολιτικό υποκείμενο οφείλει να είναι αντικαπιταλιστικό, εναλλακτικό, μεταρρυθμιστικό. Ολη αυτή η εμπειρία δεν θα πρέπει να καταλήξει σε μια προσπάθεια να έχουμε αποκλειστική πρόταγμα την άσκηση εξουσίας. Είδαμε όλοι πως εξελίχθηκε η υπόθεση η οποία στις συνεδριακές θέσεις χαρακτηρίστηκε ήττα και συμβιβασμός. Δεν θα μιλήσω τώρα γι’ αυτό αλλά θα πρέπει, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον κόσμο, να κάνουμε την αυστηρή αυτοκριτική μας για το πώς ο αντιμνημονιακός αγώνας κατέληξε στην πλήρη εφαρμογή του Τρίτου Μνημονίου. Αλλά και μετά το ’19 πως ο πρόεδρος και οι συν αυτώ επεδίωξαν και πέτυχαν εν πολλοίς την μετατροπή του Σύριζα σε ένα σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα πλήρες ενσωματωμένο στο αστικό- κοινοβουλευτικό σύστημα μακριά από τις κινηματικές μάζες που το πίστεψαν και το ψήφισαν. Εδώ, να τονίσω πως πέρα από την «κορυφή» οι ευθύνες διολίσθησης σε ρεφορμιστικές θέσεις επιμερίζονται, φυσικά, προς τα κάτω. Πως, τα τελευταία χρόνια, καταργήθηκαν σταδιακά όλα τα όργανα του κόμματος καθώς η Κ.Ε. και η Π.Γ. αφού γέμισαν στελέχη του ΠΑΣΟΚ χωρίς καμιά επίσημη απόφαση, έφτασαν στο σημείο να υπερψηφίζουν τις όποιες βλέψεις του προέδρου. Ολα αυτά τα χρόνια παρατηρείται μια συνεχής μετάβαση από τα συμφέρονται των εργατών, των εργαζόμενων των μεταναστών/ προσφύγων και των μικρών επαγγελματιών σε εκείνα των μεσαίων στρωμάτων. Παράλληλα , μέσα στο κόμμα διεξαγότανε μια πολιτική διαμάχη ενάντια στην πασοκοποίηση αλλά η αντίθετη άποψη είχε σοβαρές αδυναμίες να αντιταχθεί πραγματικά στην μετάλλαξη. Με αυτά τα δεδομένα η ΝΕΑΡ οφείλει να είναι απόλυτα κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα. Αν κάτι επαληθεύει πανηγυρικά τις απόψεις του Μαρξ είναι βασικά οι οικονομικές του θέσεις. Η πάλη των τάξεων μπορεί λόγω του χρηματιστηριακού καπιταλισμού να έχει πάρει διαφορετική μορφή, καθημερινά, όμως, δείχνει πως ο αγώνας παραμένει ο ίδιος. Είναι σημαντικές οι προτάσεις σε όλα τα θέματα όπως εκφράζονται στις θέσεις αλλά αυτό μόνο του δεν φθανει. Θέλουμε ή όχι ενσώματη παρουσία των μελών της οργάνωσης; Περιμένουμε από το διαδίκτυο να κάνουμε τον αγώνα μας; Καθώς τα τελευταία χρόνια ρίξαμε όλο το βάρος μας στα δικαιώματα αφήνοντας στο περιθώριο της πολιτικής τις υποτελείς τάξεις είναι ζωτικό να ρίξουμε τους προβολείς μας σε αυτές. Και αν θέλετε, πέρα από ΛΟΑΤΚΙ+ των μεσαίων τάξεων υπάρχουν και άλλα ανάμεσα στους μετανάστες/ πρόσφυγες ή σε περιθωριακές καταστάσεις. Φοβάμαι πως πλείστα όσα μέλη έχουν γαλουχηθεί, λόγω τις πορείας του Σύριζα από το ’15 και μετά, σε έναν καθαρό κυβερνητισμό ώστε με την δημιουργία της ΝΕΑΡ να ονειρευόμαστε ήδη την εξουσία. Υπάρχει μια συζήτηση περί συμμαχίας των «προοδευτικών» δυνάμεων όταν με αυτόν χαρακτηρισμό εννοούνται το ΠΑΣΟΚ και ο Σύριζα λες και δεν είναι ηλίου φαεινότερο πως η συνταγή είναι εκ των προτέρων αποτυχημένη. Δηλαδή τι ακριβώς θα έκαναν τα τρια αυτά κόμματα αν και εφ’ όσον ήταν πλειοψηφία; Τι ακριβώς θα άλλαζαν με τα κοστολογημένα προγράμματα τους; Θα υπήρχαν καθόλου ρήξεις, κοινωνική κινητικότητα; Κινήματα να πιέζουν και να υποστηρίζουν ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που θα είχαν κατεύθυνση προς την αλλαγή του οικονομικού μοντέλου; Θα το έκαναν στελέχη που δοκιμάστηκαν και αποδείχθηκαν καλοί εκπρόσωποι του θεσμικού καπιταλισμού; – τα ξέρουμε τα αποτελέσματα. Η, μήπως επιδιώκουμε να αποτελέσουμε το κομματάκι που θα συμπληρώσει το παζλ σε μια κυβέρνηση που θα διαδεχθεί την Δεξιά και να αποτελέσει μικρή ανακούφιση στους εργαζόμενους για να ξαναέρθει σύντομα η ΝΔ ή το όποιο κόμμα της ελίτ και να συνεχίσει την αποδόμηση της κοινωνίας; Δεν νομίζω πως κάποιος/α επιθυμεί αυτό.
Αντίθετα, μια συζήτηση για συνεργασία – μετωπική ή ότι άλλο – που θα στόχευε οργανώσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, με όλα τα προβλήματα που τις ακολουθούν, θα ήταν μια καλή βάση για αρχή. Οπως καταλαβαίνει κανείς το χτίσιμο της ενότητας απαιτεί αμφίπλευρη εμπιστοσύνη- ένα καλό παράδειγμα ο Σύριζα έως το 2014. Ηδη υπάρχει μια ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία για την δυνατότητα συμμαχίας με αριστερές οργανώσεις. Καθώς το διαδίκτυο δεν ευνοεί μεγάλα κείμενα θα σταματήσω εδώ αφήνοντας εκτός τις πολιτικές διαδικασίες μέσα στον κόσμο όπως η εξαιρετική υπόθεση των 300 κοινοτήτων λαϊκής αλληλεγγύης που στήθηκαν από τα κάτω κατά την διάρκεια της κρίσης και αποτέλεσαν την σύνδεση της οργάνωσης με τους ανθρώπους που είχαν καταστραφεί οικονομικά. Ενα τρανταχτό παράδειγμα ισονομίας δημοκρατίας και ουσιαστικής συμμετοχής στα κοινά, μια νησίδα, θα λέγαμε, κομμουνισμού (ας μην τρομάζουμε με την λέξη).
