15 χρόνια μετά έχουν γραφτεί σχεδόν όλα όσα μπορούμε να γράψουμε όσοι ζήσαμε την 6η του Δεκέμβρη του 2008.
Αυτά που δεν έχουν γραφτεί ακόμα θα τα γράψουν τα παιδιά που δεν έζησαν εκείνο τον Δεκέμβρη, αλλά εκείνος ο Δεκέμβρης θα τους καθορίσει.
Δύο κουβέντες με την μάνα τους και τον πατέρα τους, μια συζήτηση με έναν ξάδερφο μεγαλύτερο, ένα πανό στην κερκίδα της αγαπημένης τους ομάδας, ένα ντοκιμαντέρ, μια εκπομπή, ένα βιβλίο κι ένα τραγούδι, δύο τοιχογραφίες και ένα γκράφιτι σε ένα στενό στο κέντρο της πόλης.
Είναι η συλλογική μνήμη. Να μην ξεχνά δηλαδή η νιότη και το μέλλον αυτά που θυμόταν η νιότη και το μέλλον κάθε παλιότερης εποχής. Να συνεχίζει να αγωνίζεται για όλα αυτά που δίνουν νόημα, αξιοπρέπεια και ομορφιά στη ζωή. Στις δικές της μέρες, για τις δικές της μέρες.
Αυτή η μέρα θα είναι πάντα του Αλέξη.
