Το πρωί της 21ης Απριλίου 1967, οι κάτοικοι της Αθήνας ξυπνούσαν με τον ήχο από τις ερπύστριες των τανκς στους δρόμους. Εκατοντάδες πολίτες είχαν ήδη συλληφθεί μέσα στη νύχτα. Την ίδια μέρα, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος όρκιζε την κυβέρνηση των πραξικοπηματιών, οδηγώντας τη χώρα στο πιο βαθύ σκοτάδι. Με τις ευλογίες των ΗΠΑ, εγκαθιδρύθηκε ένα καθεστώς τρόμου, λογοκρισίας και βίας. Μια επταετία που κατέληξε στην προδοσία και την τραγωδία της Κύπρου.
58 χρόνια μετά, οι νοσταλγοί της Χούντας, οι πολιτικοί και ιδεολογικοί απόγονοι των συνταγματαρχών, οι υμνητές της δικτατορίας, επιδιώκουν να βρεθούν ξανά στο προσκήνιο. Οι αναθεωρητές της Ιστορίας επιχειρούν να ξεπλύνουν την επταετία, να διαγράψουν την αντιδικτατορική αντίσταση, να θολώσουν τη συλλογική μνήμη. Θέλουν να ξεχαστούν τα ξερονήσια, οι φυλακές, τα βασανιστήρια, οι εκτελέσεις, οι εξορίες, οι νεκροί.
Δεν ξεχνάμε.
Η Χούντα δεν «είχε κάνει έργο». Η Χούντα δεν ήταν «μια άλλη εποχή». Ηταν ένα καθεστώς τρόμου.
Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη, η μάχη της Δημοκρατίας ενάντια στον αυταρχισμό και σε εκείνους που την υπονομεύουν, είναι σήμερα πιο επίκαιρος από ποτέ. Η υπεράσπιση των δημοκρατικών κεκτημένων, η αντίσταση στον φασισμό, στον πόλεμο και στην φιλοπόλεμη υστερία, η μάχη ενάντια στον εθνικισμό, στην ακροδεξιά και σε κάθε μορφή κρατικής καταστολής, είναι καθήκον κάθε δημοκρατικού πολίτη.
Η Δημοκρατία δεν είναι δεδομένη. Είναι υπόθεση όλων μας. Η Αριστερά βρέθηκε και θα βρίσκεται πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα.
