76 Χρόνια μετά τις 10 Δεκεμβρίου του 1948, η Οικουμενική Διακήρυξη του ΟΗΕ και τα ανθρώπινα δικαιώματα όλο και πιο συχνά μοιάζουν με μακρινά συμβάντα σε μακρινό πλανήτη.
Σε κάθε τους μορφή, τα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες, όπως και τα κοινωνικά δικαιώματα δοκιμάζονται.
Οι υποσχέσεις κρατών και μεγάλων οργανισμών και κοινοτήτων βρίσκονται σε μόνιμη αναστολή και οι δεσμεύσεις παραβιάζονται ανενδοίαστα.
Η ειρήνη, η ισότητα, η δικαιοσύνη, τα δικαιώματα στην εργασία, η ζωή σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, η φτηνή καθαρή ενέργεια, η δημόσια υγεία και παιδεία παραμένουν ζητούμενα.
Κι όμως ζωή χωρίς δικαιώματα είναι ανθρωπίνως αδύνατη.
Στην Ελλάδα επισήμως τα ανθρώπινα δικαιώματα τα «χειρίζεται» η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η κυβέρνηση της ακρίβειας, της φτώχειας, της διεύρυνσης των μεγάλων ανισοτήτων, της καταστολής. Και ως τέτοια που είναι τους συμπεριφέρεται ανάλογα. Τα συνθλίβει και τα καίει στα Τέμπη, τα πνίγει στην Πύλο, τα αφήνει να δολοφονούνται έξω από Αστυνομικά Τμήματα, τα διαμελίζει σε χώρους εργασίας, τα αρνείται χειραγωγώντας και υπαγορεύοντας στην Δικαιοσύνη, τα παρακολουθεί με predator και κάμερες, τα εξαφανίζει στους χώρους εργασίας, τα κυνηγά στην Υγεία και την Παιδεία, τους κόβει την ανάσα αφήνοντας απροστάτευτα τα δάση και τις πόλεις από τις φωτιές.
Τα στοχοποιεί στο πρόσωπο της νεολαίας, συλλαμβάνοντας ένα μεγάλο μέρος όσων διαδηλώνουν και στοιβάζοντας τους στα υπόγεια και τα ανώγεια της ΓΑΔΑ κι όταν δεν χωράνε πιά, στα Αλλοδαπών και τα Μεταγωγών! Ισως όταν γεμίσουν και αυτά από αυτήν την χωρίς όρια ομηρία και στοχοποίηση, θυμηθούν και τα γήπεδα-κρατητήρια. Εχουν άλλωστε υπουργούς που εμπνέονται από αυτά.
Στην Ευρώπη “γιορτάζουν” κλείνοντας ακόμη πιο ερμητικά τα σύνορα κι αρνούμενοι το άσυλο σε πρόσφυγες από την Συρία, αφού πρώτα έχουν οι ίδιοι βομβαρδίσει τα σπίτια και τις γειτονιές τους. Την ίδια στιγμή που στην Ουκρανία και στην Παλαιστίνη εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές χάνονται και όλο και περισσότερες γωνιές του πλανήτη σκοτεινιάζουν.
Η Νέα Αριστερά, όπως οφείλει η κάθε Αριστερά και η καθεμιά και ο καθένας που θέλει να λέγεται άνθρωπος, θα βρεθεί με επιμονή στους αντίποδες. Απέναντι σε ότι αμφισβητεί ανθρώπινα δικαιώματα.
Μαζί με τον Ιάσονα και τα διασωστικά στην Μεσόγειο. Με την Γκρέτα και όσους αγωνίζονται για την Ειρήνη και το περιβάλλον.
Με τον Τζούλιαν και την ακατάβλητη, έντιμη ερευνητική δημοσιογραφία. Με τα δικαιώματα των παιδιών και ενάντια στις γυναικοκτονίες. Με τις ομάδες και τα πρόσωπα των νομικών που υπερασπίζονται τα δικαιώματα και τις ελευθερίες, απέναντι στον ρατσισμό, τον φασισμό, την κρατική καταστολή. Με όσες, όσους, όσα αγωνίζονται για την ισότητα των φύλων και τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Mε τα δικαιώματα των αναπήρων, στο πλευρό της μειονότητας της Θράκης, δίπλα στους κοινωνικά αποκλεισμένους ρομά. Σταθερά με τα δικαιώματα των κρατουμένων. Με τους απεργούς, με τους εργάτες της ΛΑΡΚΟ και τους μηχανοδηγούς του ΟΣΕ. Με τις δυνάμεις της Αλληλεγγύης.
Αυτός είναι ο δικός μας κόσμος. Με αυτόν γιορτάζουμε σήμερα. Με αυτόν θα κάνουμε τον απολογισμό μας.
